28.8.07

A politica municipal da Vivenda en Betanzos.


1.- As disfuncións do mercado da vivenda

En Betanzos, como no resto da Galiza, producíronse importantes cambios económicos e socias coa plena integración de España no centro do sistema capitalista mundial, coincidindo coa implantación do sistema democrático. Temos pasado dunha sociedade rural e coa maioría da poboación ocupada no sector primario a unha sociedade urbana e coa maioría da poboación ocupada nos sectores da construcción e dos servizos.
Coa plena integración no sistema capitalista mundial a vivenda segue a ser un dos principais problemas para as clases traballadoras que non pode resolverse coa simple aplicación das leis do libre mercado –paradigma do sistema capitalista mundial-. Amplos grupos sociais son excluídos do mercado da vivenda porque non teñen capacidade económica para os elevados prezos da vivenda; no mellor dos casos, as persoas que forman parte das chamadas “clases medias” deben dedicar a maior parte dos ingresos que obterán durante a súa vida laboral á adquisición ou aluguer da vivenda familiar.
As causas do problema da vivenda hai que buscalas no propio sistema capitalista pero non pretendemos analizalas aquí. A pretensión é só deixar apuntadas as disfuncións máis graves do libre mercado da vivenda en Betanzos:

- O parque de vivendas existente en Betanzos abonda para atender as necesidades da poboación na actualidade e nos vindeiros anos.

Vivendas familiares Ano 2001
Vivendas principais 4.324
Segunda vivenda 671
Vivendas baleiras 1.529
TOTAL 6.527
Fonte: Instituto Galego de Estatística

Estes datos corresponden ao número de vivendas familiares existentes no ano 2001, ás que habería que engadirse as novas vivendas que se foron construíndo dende entón ata hoxe e as vivendas actualmente en construcción. O número total de vivendas existentes ou en construcción supera hoxe con toda seguridade as 7.000 vivendas.
Tendo en conta que, segundo o padrón de 2006, Betanzos ten unha poboación de 13.165 habitantes, resulta que existe alomenos 1 vivenda por cada 1,8 habitantes.
En principio non é previsible un grande crecemento da poboación de Betanzos tendo en conta que nos últimos 25 anos (de 1981 a 2006) a poboación residente no termo municipal tan só se incrementou en 1.782 habitantes.
A conclusión que podemos tirar destes datos é que coas vivendas existentes e as que se encontran actualmente en construcción poden cubrirse as necesidades da poboación actual e do futuro próximo.
España é o estado da Unión Europea con máis vivendas por habitante (case unha vivenda por cada dous habitantes) e con máis vivendas baleiras. E en Betanzos este porcentaxe aínda é superior á media estatal. Pero paradoxicamente un sector cada vez máis amplo da sociedade non ten capacidade económica de acceder á vivenda.
- O sector da construcción xoga un papel importante na xeneración de emprego

O forte crecemento da economía española e galega nas últimas décadas débese, en grande medida, ao crecemento dos sectores da construcción e do turismo. Pero, ao mesmo tempo, a dependencia destes dous sectores –moi sensibles ás crises económicas- é tamén unha das maiores debilidades da nosa economía.
A construcción e a hostalería experimentaron tamén un importante crecemento na cidade de Betanzos. E así, no ano 2001 o sector da construcción ocupaba directamente a 631 traballadores, aos que habería que engadirlle os empregos xerados indirectamente (comercio e servizos vinculados ao sector da construcción).
- A maioría dos cidadáns adquire a súa vivenda en propiedade mediante compra no mercado libre.

Réxime xurídico de tenza das vivendas principais Ano 2001
En propiedade por compra 2.698
En propiedade por herdanza 474
En aluguer 671
Outras formas xurídicas 481
TOTAL 4.324
Fonte: Instituto Galego de Estatística

Á vista destes datos, resulta que o 73% das vivendas principais son propiedade das familias que residen nelas; e que máis do 62% accederon á propiedade mediante compra. Mentres que o alugueiro só representa o 15% das vivendas principais. Se temos en conta que nos últimos 20 anos téñense construído moi poucas vivendas de protección pública (unicamente no barrio da Condesa), podemos concluír que os cidadáns de Betanzos teñen que satisfacer as súas necesidades de vivenda mediante compra no mercado libre de vivenda, dado que non hai oferta de vivenda de protección pública e o mercado de aluguer é moi reducido.
- A segregación social e o fraccionamento da cidade.

Datos socioeconómicos
Paro rexistrado (2006) 689
Renda dispoñible bruta (2002) 9.660 euros por habitante
Salario mínimo interprofesional 570,60 euros/mes
Poboación con 65 ou máis anos 2.793
Poboación estranxeira 391
Fonte: Instituto Galego de Estatística

As capas sociais con menores recursos económicos quedaron excluídas do mercado de compravenda da vivenda porque non poden afrontar os altos prezos en constante alza (no ano 2005 o prezo medio da vivenda na provincia de A Coruña superaba os 1.200 euros/m2). Non poden acudir ao préstamo hipotecario porque non lles resultan prohibitivas as cuotas mensuais que superan xeralmente os 600 euros/mes (e cos tipos de xuro en alza).
Nesta difícil situación se encontran, por exemplo, os traballadores sen emprego, os traballadores xubilados, os traballadores con salarios máis baixos (o salario mínimo legal é de .... euros), os inmigrantes estranxeiros que foxen das guerras e da espoliación dos seus pobos polo sistema capitalista internacional e polas súas propias clases dominantes. Na provincia de A Coruña, no ano 2005, estimábase que un 8% dos fogares se encontraban baixo o limiar da pobreza.
As capas sociais con menores recursos só poden acudir ao mercado de alugueiro de vivendas –que podería ser unha boa solución para satisfacer as súas necesidades-. Pero o mercado de alugueiro en Betanzos –igual que a tónica xeral no resto da Galiza e en España- é un mercado moi limitado. É significativo o dato de que no ano 2001 só 671 vivendas estaban ocupadas en réxime de aluguer. E na práctica, podemos considerar fora do mercado de aluguer as vivendas alugadas antes da Lei de arrendamentos urbanos de 1994.
Como consecuencia da escaseza de oferta no mercado de aluguer, os prezos de arrendamento de vivendas son máis altos e as capas sociais con menores recursos só poden optar por alugar vivendas en estado ruinoso ou que non reúne as condicións mínimas de habitabilidade e salubridade (infravivendas), ou por compartir entre varias persoas sen lazos familiares unha mesma vivenda (como é o caso dalgúns grupos de inmigrantes estranxeiros).
A este problema para o acceso á vivenda, debe engadirse o problema dos cidadáns que ocupan vivendas en estado ruinoso ou que non reúnen as condicións mínimas de habitabilidade e salubridade (infravivendas), cando os seus propietarios non poden afrontar as inversións necesarias para a rehabilitación ou reforma das súas vivendas. Esto é particularmente grave no casco histórico de Betanzos.
Deste modo, estanse concentrando as capas sociais máis desfavorecidas nas zonas máis degradadas do noso casco histórico cos conseguintes problemas derivados da segregación social: o deterioro da calidade de vida das capas sociais con menores recursos, o aumento da conflictividade e a degradación da convivencia cidadán, a perda do noso patrimonio cultural construído e da nosa identidade local.

A perda do nivel de vida das capas medias

Datos socioeconómicos (2001)
Vivendas sen vehículo 1.283
Vivendas con 1 vehículo 2.035
Vivendas con 2 ou máis vehículos 1.006

Unha parte importante das familias de Betanzos puideron dispoñer de rendas suficientes para adquirir a propiedade da súa vivenda, e máis para adquirir o seu coche e acadar un nivel de vida aceptable.
Sen embargo, nos últimos anos estase a producir unha diminución das rendas reais das capas medias da sociedade e, conseguintemente, un deterioro da súa calidade de vida o que dificulta ou mesmo imposibilita a adquisición de vivendas.
A precarización do emprego, a alza dos prezos dos productos de primeira necesidade, entre eles o da vivenda, o incremento nominal dos salarios pero inferior ao incremento real do custo da vida (o salario medio real retrocedeu en España un 4% entre 1995 e 2005), o deterioro das condicións de traballo, o endebedamento cada vez maior das familias para poder manter o seu nivel de vida ou para poder acceder á compra da súa vivenda, poñen de manifesto o retroceso das capas medias da sociedade.
Especialmente preocupante é o problema da vivenda dos xóvenes que queren fundar novas familias ou vivir independentemente. A taxa de precariedade xuvenil no traballo ronda o 60% en España.
Os xóvenes das capas medias da sociedade son expulsados da cidade cara á periferia. A súa orixe ou procedencia das capas medias da sociedade, o seu nivel de formación, as súas inquedanzas e lexítimas aspiracións de participar na sociedade, fai que opten moitas veces por adquirir a súa vivenda fora de Betanzos, na procura dun prezo máis moderado ou dunha calidade de vida que é prohibitiva para eles na nosa cidade. ¿Serán eles o novo suxeito revolucionario que substitúa ao proletariado?

2.- A política municipal de vivenda

A Constitución española, no seu art. 47, establece que tódolos españois teñen o dereito a disfrutar dunha vivenda digna e adecuada e ordena aos poderes públicos –entre os que se inclúen os concellos- que promovan as condicións necesarias e establezan as normas pertinentes para facer efectivo este dereito, regulando a utilización do solo de acordo co interese xeral para impedir a especulación.
No complexo sistema de distribución de competencias que deseña a Constitución e os Estatutos de autonomía, atribuíronse ás Comunidades Autónomas as competencias plenas en materia de urbanismo e de vivenda. Na actualidade, a política de vivenda da Xunta de Galicia é exercida a través da Consellería de Vivenda e Solo.
Pero tamén os concellos ostentan importantes competencias en materia de urbanismo e de vivenda. Así resulta do principio de autonomía municipal que garante a Constitución e que recibe a súa concreción na Lei reguladora das bases do réxime local de 1985, na que se dispón que os municipios exercerán, en todo caso, competencias en materia de ordenación, xestión, execución e disciplina urbanística e promoción e xestión de vivendas.
A lexislación urbanística galega establece unha panoplia de poderosos instrumentos xurídicos e económicos a disposición dos concellos galegos para que podan desenvolver a súa propia política municipal de vivenda, entre os que merecen resaltarse:
- A potestade de cualificar terreos para a construcción de vivendas suxeitas a algún réxime de protección pública. A lei establece que o planeamento deberá prever as reservas de solo necesarios para atender as demandas de vivenda protexida e como mínimo as necesarias para localizar o 20% da edificabilidade residencial
- Os mecanismos de intervención no mercado de solo, entre os que destaca o patrimonio municipal de solo coa finalidade de ser destinados á construcción de vivenda suxeita a algún réxime de protección pública.
- As potestades para esixir aos propietarios o cumprimento dos deberes de edificación e, se é o caso, de rehabilitación.


Durante a longa etapa de goberno municipal con maioría absoluta do PSOE, a política de vivenda limitouse a pedirlle á Xunta de Galicia a construcción de vivendas de protección oficial (as construídas no barrio de A Condesa resultaron manifestamente insuficientes). Pero o goberno municipal optou por absterse de intervir activamente no mercado da vivenda e do solo:

- O planeamento urbanístico municipal aprobado coa maioría absoluta do PSOE non cualificou nin un só metro cadrado de terreo para a construcción de vivendas sometidas a algún réxime de protección pública.
- Non se constituíu nin se xestionou o patrimonio municipal de solo coa finalidade de intervir no mercado e de construír vivenda protexida para garantir o acceso á vivenda ás capas sociais con menores recursos económicos. Polo contrario, o concello optou por allear os terreos municipais aos promotores inmobiliarios; un caso especialmente lamentable foi a subhasta dos terreos nos que se encontraban as antigas escolas e o asilo dos irmáns García Naveira, que poderían ter sido mellor empregados para construír vivenda de promoción pública e espazos libres e zonas verdes e equipamentos públicos nunha posición central da cidade.
- Non se exerceron as potestades municipais de edificación forzosa de soares vacantes fronte aos propietarios incumpridores do deber de edificar –que prefiren reter o solo para obter maiores plusvalías especulativas-


En definitiva, a política de vivenda do goberno municipal do PSOE estivo en plena sintonía coas posicións máis ultraliberais optando pola non intervención no mercado da vivenda e do solo, ignorando deste xeito as necesidades das capas sociais máis débiles de Betanzos.
Durante os últimos catro anos de goberno de coalición PSOE-BNG mantívose no esencial a mesma política de vivenda que nos anos anteriores, presidida pola idea ultraliberal de non intervención no mercado da vivenda e de solo. Esto a pesares de que a responsabilidade da área de urbanismo e vivenda foi asumida polo grupo municipal do BNG e en contradicción cos criterios da Consellería de Vivenda e Solo –cuxa responsabilidade asumiu o BNG.

3.- Unha política de vivenda deseñada desde a esquerda

Resulta evidente que sen unha intervención pública no mercado da vivenda e solo non é posible garantir o dereito constitucional a unha vivenda digna. Non é un problema de escaseza de vivendas porque as que xa existen hoxe abondarían para satisfacer as necesidades da poboación. Unha parte cada vez maior da sociedade queda excluída do mercado porque non dispoñen de rendas suficientes. A alza dos prezos da vivenda mantense grazas á demanda xerada polas capas sociais con maiores rendas dispoñibles que adquiren unha segunda ou incluso unha terceira residencia, pola demanda derivada do crecemento do turismo, tanto interior como o procedente do estranxeiro (España é o terceiro estado con maior número de turistas cada ano), ou pola demanda dos inversores que, actuando con fins especulativos, consideran a vivenda como unha inversión máis segura e rendable que outros valores mercantís.
A solución definitiva da cuestión da vivenda requiriría cambios estructurais profundos que exceden con moito da limitada capacidade dos concellos.
Non obstante, dentro do marco xurídico e político municipal aínda é posible implementar unha política de vivenda municipal que utilice os instrumentos de intervención no marcado da vivenda e do solo para dar cumprimento ao mandato constitucional de garantir a tódolos cidadáns o acceso a unha vivenda digna.
E por esto, urxe unha política de vivenda definida desde unha perspectiva ideolóxica de esquerda que dea resposta ás necesidades de tódolos cidadáns e, en especial, das capas sociais medias e baixas.
Os obxectivos esenciais da nova política de vivenda municipal, poderían ser os seguintes:

a) garantir o aceso de tódolos cidadáns a una vivenda digna, con especial atención aos xoves,

b) manter o emprego no sector da construcción apostando pola rehabilitación do parque de vivendas actualmente existente, especialmente dentro do casco histórico, tendo en conta que a rehabilitación pode xerar máis emprego que a expansión urbana,

c) garantir os dereitos dos propietarios do solo recoñecidos pola lexislación vixente e a igualdade de trato a todos eles, e ao mesmo tempo, esixirlles o cumprimento dos seus deberes legais de acordo coa función social da propiedade

d) promover a cohesión social, procurando a mestura de usos e de grupos sociais e evitando a fragmentación da cidade en diferentes zonas en función das rendas dos residentes

e) e conservar e recuperar o noso patrimonio histórico e a nosa identidade local


Para acadar estes obxectivos políticos, propoñemos algunhas liñas de actuación estratéxicas que poderían desenvolverse dentro do marco legal actualmente en vigor:

a) a participación real e efectiva de tódolos cidadáns na definición dos obxectivos e na toma de decisións máis importantes da política de vivenda e solo,

b) o diálogo e a concertación social con tódolos sectores afectados: os propietarios de solo, os empregados e traballadores da construcción, os promotores inmobiliarios, os xoves que buscan a súa primeira vivenda, etc.

c) a modificación e revisión do planeamento urbanístico de modo que se cualifiquen terreos suficientes para atender as demandas de vivenda suxeita a algún réxime de protección pública

d) a constitución e xestión eficiente do patrimonio municipal de solo como instrumento de intervención no mercado da vivenda e solo, de modo que se dispoña dunha ampla oferta de vivenda de promoción pública en réxime de aluguer ou dereito de superficie ou propiedade

e) o exercicio das potestades de edificación forzosa de soares vacantes fronte aos propietarios incumpridores que reteñen o solo para conseguir a revalorización especulativa das súas propiedades

f) a coordinación e colaboración coa Administración autonómica e, en particular, coa Consellería de Vivenda e Solo, de cara a impulsar actuacións públicas para a construcción de vivendas de promoción publica e para a rehabilitación integral do casco histórico

g) a rehabilitación das vivendas existentes, especialmente daquelas que forman parte do casco histórico, dos barrios máis antigos ou dos núcleos rurais tradicionais, ou que polo seu caracter tradicional, popular, cultural, arquitectónico ou por outras razóns contribúan a conservar a identidade local de Betanzos ou a mellorar a calidade de vida dos cidadáns

h) o apoio decidido ao cooperativismo para promover a construcción de vivendas de protección pública

i) o impulso de organizacións sociais en defensa do dereito a unha vivenda digna e adecuada, facilitándolles a participación nos procedementos de aprobación dos instrumentos de planeamento e xestión urbanística

j) e a constitución dunha empresa pública para a xestión do solo, a rehabilitación de vivendas, especialmente no casco histórico, e a construcción de vivendas de protección pública .
Nota do administrador:
Agradecemos que os comentarios que se queiran facer a este texto se fagan na noticia publicada anteriormente. Por non sei que cousas da informatica non deixa meter comentarios aquí, e non vaian alguns a pensar que non queremos debate. Agradecense sobre todo aportacións, datos ou calquera comentario que nos axude a comprender este asunto desde outros puntos de vista. Ata o momento ningún responsable politico de Betanzos fixo nunca ningun estudo tan riguroso coma iste.

27.8.07

Comentarios sobre: Politica da Vivenda en Betanzos.

En poucos días teremos publicado un Informe sobre politica urbanistica en Betanzos. De momento e para que os nosos lectores máis impacientes vaian quentando "motores", engadimos unha ilustración do estado no que van quedar centos de familias como os pagos das Hipotecas non deixen de medrar.
Como o Informe que imos publicar vai dar moito que falar, xa podedes ir a percura de argumentos para discutir. Avisamos que este Informe vai ser anónimo porque así alimenta o "morbo" dos que andan trás dos culpabeis, e que non será unha declaración politica do Ateneo. Seguro que nos vale como texto para traballar e discutir, e se cadra empezaremos a denunciar nón só casos concretos de especulación urbanística senon certos modelos de "progreso".
Non deixedes de entrar a poñer a vosa opinión. En poucos días.....

14.8.07

Biocombustibles?


Biocombustibles: la ‘gasolina’ de la destrucción
Hendrik Vaneeckhaute
Rebelión Los mal llamados biocombustibles son anunciados por las autoridades europeas y norteamericanas como solución para hacer frente al cambio climático y la creciente escasez de los hidrocarburos. Detrás de este engaño masivo –cada vez se publican más informes que dan prueba de ello– están las grandes multinacionales del sector automovilístico, petroquímica y agroindustria que han encontrado la forma de seguir con sus actividades lucrativas en términos capitalistas, pero destructivas en términos del medio ambiente, incluido el ser humano. La Comisión Europea, junto con los políticos de la Casa Blanca, desde hace mucho defienden los intereses de las multinacionales, y para ello no desestiman esfuerzo alguno. Lo que está en juego es todo el modelo económico capitalista basado en el crecimiento de los beneficios financieros, un modelo totalmente insostenible y destructor, pero al cual no se quiere renunciar. Existen muchas alternativas para combatir el cambio climático, como son el ahorro energético, la promoción de la agricultura ecológica local y de escala pequeña a mediana (perfectamente capaz de producir todos los alimentos necesarios), dejar de promover los medios de transporte menos eficaces (como son los aviones para distancias cortas y los trenes de alta velocidad), promover el transporte público, dejar de promover el consumismo, acabar con los paraísos fiscales, la introducción de una ecotasa para los productos más contaminantes, etc. Pero todo ello son alternativas demasiadas eficientes: acabarían con beneficios de unos pocos, para redistribuirlos para muchos.
Para ver o articulo completo debes clikar aquí.

3.8.07

Las tribulaciones del Oso Yogi


Nota do administrador: Pareceme tan bo que de comentario se pasa a noticia. Vease tamen o primerio comentario deste articulo, que é a resposta do autor ante a causa aberta contra él.




Nos hallamos en el tranquilo y apacible Parque Yellystone, donde el pícaro Oso Yogi y su inseparable compinche de aventuras Bubú tienen instalada su morada. Ambos se disponen a emprender su habitual paseo matutino anterior al almuerzo, y de paso, inspeccionar las inmediaciones del paraje en el que tienen previsto perpetrar su próxima fechoría en el menor tiempo posible, con la mayor eficacia, al margen de la estrecha vigilancia a la que les tiene sometidos la autoridad del lugar. Todo va como de costumbre, y llegan los primeros turistas provistos de las típicas cestas repletas de exquisitos y suculentos manjares, en los que seguramente ya habrán reparado los golosos ojos de nuestros dos simpáticos amigos.
Mas, noticias llegadas de muy lejos, darán al traste con la secuencia lógica de los acontecimientos por todos conocida, sumiendo en la incertidumbre el despreocupado Carpe Diem, y el Beatus Ille en el que trascurren sus plácidos días. ­¡Huohohoyyy! ¡Búbú! Acabo de darme una vuelta por la cabaña del guardabosques y no me he podido resistir: le he afanado este teletipo. ¡Oso que está informadoŠ nunca será cazado!
Veamos qué dice su titular: “El rey de España mata un oso borracho”. ¡He! ¡He! ¡He! ¡Heyyy! Veo la sorpresa en tu gesto Búbú. Yo también he entendido lo mismo. ¡Craso error! Por esta vez, el rey de copas no es quien nosotros pensamos, sino nuestro congénere, el bueno de Mitrofan, otrora alegre y dicharachero colega del osito Misha, a la sazón, mascota oficial de las Olimpiadas de Moscú. No sé a ti, ¡Búbú! ¡Pero me da en la nariz que no ha sido limpia la lid! Nuestro camarada apenas contaba con tres añitos de edad, pesaba sólo 150 kg, y a fe mía que era goloso y glotón como todo hijo de vecino, pero nunca probaba el alcohol de no ser obligado a ello, pues era abstemio.
Veamos qué más dice: Bla, bla, bla, un periódico ruso, el “Kammersant”, se hizo eco del suceso, hará cosa de una semana, gracias a la denuncia interpuesta por el vicedirector del departamento para la protección y el desarrollo de los recursos naturales de Vologda. ¡Hey! ¡Ahí es nada! Llamado Sergei Starostin. Bla, bla, bla. Este alto funcionario ruso destapó la lamentable y bochornosa práctica con la que su Gobierno tiene a bien agasajar a los más ilustres mandatarios extranjeros que les visitan, cuál esŠ ¡Huohohoyyy! ¡Búbú! ¡Agárrate fuerte las orejas! Organizar cacerías amañadas donde los animales somos debidamente drogados momentos antes de ser puestos a tiro en el coto de caza, negándosenos así toda oportunidad. ¿Qué te decía? ¡Habráse visto!
Pero continuemos con la lectura ¡Búbú!, de ello podría depender nuestras vidas. ¡Si no dejas de leerŠ nada dejarás de saber! ¿Te lo puedes creer? Aquí se refieren a Mitrofan como la «pobre bestia» ¿quién es el bestia? Más abajo dice que antes de dar comienzo la cacería, nuestro correligionario disfrutaba de su dichosa existencia en su veraniega residencia de Novlenske, donde de buenas a primeras fue capturado, metido en un deplorable cajón-jaula y trasladado sin miramientos a tan fatídica farsa. ¡He! ¡He! ¡He! ¡Heyyy! ¡aquí lo dice bien claro: durante el penoso trayecto se le suministró un colosal mejunje de rica miel, aderezada con abundante vodka de la peor calidad. ¿Te das cuenta? ¡Esta es la nueva treta que han ideado para darnos caza y captura! ¡Pero yo soy un oso muy listo! De ahora en adelante, nos abstendremos de sustraer a los turistas cesta alguna, por si un agente secreto al servicio de su majestad, deseara tendernos una trampa.
Huelga decirte ¡Búbú! lo piripi que salió de su triste habitáculo el pobre Mitrofan. Por supuesto, la Casa Real ha desmentido rotundamente el incidente. Pero fuera de las fronteras, de su coto mediático, sus palabras no deben gozar de mucho crédito, pues a la creciente repercusión diplomática, a la carta abierta que la actriz francesa Brigitte Bardott le ha remitido publicada a su Alteza en los distintos medios europeos, a la enérgica protesta de repulsa expresada por distintas organizaciones internacionales, ahora se ha sumado el propio presidente de la región de Vologda, V. Pozgalve, quien superado por los acontecimientos, se ha visto forzado a abrir una investigación para esclarecer los hechos por los que el mismísimo Putin, desde el Kremlin, ha mostrado su interés, no en vano es presidente de una vasta nación, conocida en todo el orbe, como el Gran Oso Ruso. Pero no te hagas ilusiones ¡Búbú!, no seas iluso. Mientras ande suelto tan soberano irresponsable, tú, yo y todos los de nuestra especie estaremos en peligro.
Por ello, ya podemos ir advirtiendo a Ricitos de Oro, para que a su vez, dé el parte a los Tres Ositos, y que éstos pasen la bola al Osito Misha, a Balú, en la India, a Yakie el osito, a Ben, en las Montañas Rocosas, hasta, no estaría de más, que se diera la voz de alarma a los ositos de peluche, incluidos, los de Froilán y toda la cuchipanda, todo sea que el mequetrefe de su abuelo, despechado por no encontrar ejemplares en la fauna, la emprenda a tiro limpio con ellos.
¡Hey! ¡Búbú! No creas que he empleado la expresión «soberano irresponsable» de modo coloquial y arbitrario, ¡muy al contrario!, resulta que este individuo está sancionado por la Constitución española como un auténtico y genuino irresponsable. Es decir, que carece de responsabilidad. Y por consiguiente, haga lo que haga, diga lo que diga, no puede ser juzgado ni llevado ante tribunal alguno, pues Su Majestad, en esto, como en todo lo demás, parece estar por encima de la ley, cuando con idénticos hechos otros ya se encontrarían al margen de ella, o en la cárcel.
Y claro está, ¡Bubú! él, sin vergüenza, trapisondista donde los haya, se jacta de sus trofeos obtenidos ora en Tanzania, ora en Tailandia, sin ser tenido por ello como sanguinario turista reincidente. Pues ahí donde lo ves, la tiene tomada con los de nuestra preciada piel. Al menos así lo deduzco yo de otro turbio asunto acaecido allá por la primavera de 2004 en Rumanía, donde también pereció un colega en oscuras y etílicas circunstancias andando el susodicho por medio. Sin que sirva de precedente, he perdido el apetito ¡Búbú! Será mejor recogernos e invernar antes de tiempo, dando por finalizada la temporada estival. No deseo acabar mi disoluta y feliz existencia de alfombra en la Zarzuela.
Según nos vaya entrando el sueño, hagamos por recordar tiempos más propicios, en los que los reyes acababan sus días de cacería, como el visigodo Fabila, hijo de Pelayo, devorado por un ancestro nuestro y de Mitrofan. -

2.8.07

"El Jueves" na Audiencia Nacional


Publicamos hoxe un articulo aparecido na rede. Penso que pode dar tamen a un debate sobre Liberdade de Expresión,monarquía, maneiras etc.


Manuel F. Trillo
Rebelión
En el tribunal de excepción vs Audiencia Nacional, los magistrados y fiscales no tienen ningún otro entretenimiento más que hacer carrera y buscar el relumbrón. Funcionarios como son, iguales al resto de los millones que hay en todo el Estado (reino de España, para mengua de sus ciudadanos) provocan con sus acciones funcionariales el sonrojo y la vergüenza de todos cuantos tienen un mínimo de vergüenza y de sentido común. Es absolutamente denigrante que Conde- Pumpido y Olmo se presten a semejante boutade, sabiendo como saben ambos que no hay causa alguna, y que no existe animus inuiriandi en representar a tan "excelsas personalidades del papel couché" en una postura de lo más natural, cuando toca, claro.
Una viñeta del semanario humorístico El Jueves ha dado la ocasión para que el juez Olmo actuara de oficio y pretenda emplumar a los responsables del mismo por varios delitos que son una lacra en la legislación vigente (Código Penal, todos los que tienen que ver con la "corona"). La mezquindad de los que tienen que velar por los derechos de las personas es muy grande, pues todos hemos visto cómo se han callado ante conductas netamente delictivas sencillamente porque su ideología no les permite actuar, o porque –lo que es aún más sangrante- su actuación no sería noticia, o lo –que ya es el colmo- no ser la vedette en la tarde de los "salsa tomate". Las personas son respetables hasta que dejan de serlo, y son las acciones y las "dejaciones" las que colocan a cada cual en su lugar.
¿Cuál es el lugar de un juez que se ve mezclado con la chusma "salsatomatera" y siendo portada de los veraneados programas de ese 77% de estultos habitantes de las Españas?. El lugar lo ha elegido él mismo. No me consta que Olmo sea un majadero, pero en esta ocasión ha sido un necio. Los ciudadanos –y se supone que los que él pretende defender en esta causa lo son, y si no lo son que lo reclamen- ante ofensas de cualquier tipo pueden recurrir a los tribunales en defensa preventiva o declarativa. Estabas de guardia en el número 6, qué lástima que no estaba Garzón. Para este se reservan otras instrucciones. Por lo que me parece, que hay gatito encerrado.
Se ha dicho que el juez actúa de oficio, pero en realidad es a iniciativa de la Fiscalía, y ambos con su agudeza visual llegan contemplar en la portada de El Jueves a Felipe Borbón Grecia y a Leticia Ortiz follando como hacen todas las parejas que se precien y que les apetezca. Es posible que lo ofensivo no es que follen, o que forniquen, o que "hagan el amor", sino que se suponga que ahora este sujeto, "el príncipe petimetre", tenga que reclamar los 2.500 € por vástago, y que eso sea tomado ya no como un "acto de pasión y efusión de testosterona", sino como una faena, como una tarea, como un trabajo. Desde luego, para alguien que no ha dado golpe en su vida. Que no tiene que pagar hipoteca. Que no tiene derecho al desempleo. Que viaja a costa del erario público. Que alimenta a las hijas sin preocupaciones económicas. Que vive de la "sopa boba" de los españoles contribuyentes, esta faena supuesta, real, imaginable o no, dado que le pagarían los dichosos 2.500 € lo tomaría, "esta pobre criatura acostumbrada a no hacer nada", como un trabajo indigno. Olmo, el auto que has dictado no es de recibo, y a estas horas estarás tirándote de los pelos, salvo que….
No interpretes Olmo lo que no está. No supongas que es un acto de prostitución. No supongas que es una ofensa caricaturizar a Dios y a la Virgen y a los Santos todos, a Isabel la Católica (por cierto también debieras de actuar contra Abel Pose por escribir "Los perros del paraíso"), a la otra Isabel cuyos bastardos también comieron del erario público (por cierto, el artículo 491.2 habla de penas para quien "de cualquier modo pueda dañar el prestigio de la Corona"). Por lo que decir que Fernando VII era un asesino entre cuyas víctimas encontramos a Mariana Pineda y a Torrijos, sería causa, Olmo, Conde Pumpido. Y así hasta un sin fin.
Pero puestos a actuar, Olmo y Pumpido, podéis hacerlo aplicando a rajatabla la LEC, y actuar en todos los casos que os permiten hacerlo, no sólo para defender la denostada, anticuada, antidemocrática monarquía española, cuyo origen está en los crímenes cometidos por unos bandidos en aquel 18 de julio de 1936, sino para defender a quienes necesitan del Derecho. La legitimidad de la monarquía está –al margen de lo que los monárquicos o sus chalanes quieran- en la sangre y el crimen y la dictadura de Franco. Por ejemplo, no habéis actuado contra las manifestaciones de los que defienden una ideología genocida –tipificada claramente en el artículo 607.2- hace escasas fechas. Esa parcialidad, ese hipocresía, y el cinismo jurídico hacen del oficio de juez, o de fiscal, algo que muchos, al oírlo, les de la risa.
Posiblemente por este camino alcancéis mayor gloria en el reino, para vosotros ese reino, para nosotros la justicia, pues es algo a lo que, en este caso, ni os aproximáis. ¿Acaso os hacéis perdonar algunos "pecadillos" ante la ultraderecha de España por la instrucción de otro sumario? La ultraderecha está feliz al ver cómo este ataque a la libertad de expresión supone ocupar una de sus colinas más ansiadas, pues siempre han sido partidarios del silencio de los cementerios.
El cinismo jurídico, o el modo de empapelar por la cara
El auto de este juez prohíbe la difusión de la revista El Jueves, y que se confisquen los moldes de la misma. Señala que los dibujos hacen referencia a dos personas; una de ellas descendiente, y la otra consorte del descendiente, del rey de España. Por ello les atribuyen dos delitos según el 490.3 y el 491 del CP a editores y autores(1). Menciona este juez en el auto que la actitud de ambos es "claramente denigrante y objetivamente infamante". No basta con esto, y en un ataque de ceguera jurídica total no llega a interpretar el texto literal de los artículos por los que quieren empapelar a los autores y editores. Veamos, en el artículo 490.3, se dice expresamente que las injurias tienen que hacer referencia al Príncipe Heredero cuando se halle "en el ejercicio de sus funciones o con motivo u ocasión de éstas". La pregunta que ahora se haría cualquier persona, y, claro, provoca hilaridad, es: ¿el "Príncipe heredero cuando folla está en el ejercicio de sus funciones"? o lo que es ya más irrisorio, ¿lo es "con motivo de estas"? Todo esto es un despropósito jurídico que uno no se espera de quienes tienen por oficio juzgar, aplicar las leyes y mantener ecuanimidad y mucho sentido común. La instrucción de esta causa es una boutade jurídica que no conducirá a ningún lado, y tiene un recorrido muy corto. El Jueves ha hecho muy bien su trabajo, ya me gustaría que los jueces lo hicieran igual de bien.
Es increíble que no hayan reparado en que es más sangrante el texto que la propia postura sexual que tan infamante les parece. Un tipo que no ha trabajado en su vida de pronto se ve comprometido por un premio de natalidad a tomarse la "cosa" como si fuera eso, un trabajo. Ahí es donde los querríamos ver: trabajando. Pero, por otro lado, estaría reconociendo que entre "sus funciones" como Príncipe heredero es follar. Mal queda el sujeto en cualquiera de la posiciones que elija.
Es un despropósito descomunal ordenar el secuestro de la revista, enviar a la policía para que retiren las planchas en Madrid y Barcelona, perseguir cada número en los quioscos para que no se difunda la revista, y lo que es más increíble que se cometa semejante atentado de censura y crimen contra la libertad de expresión.
Dice el autor de la viñeta que son otros, para mí son los que son, y mi pregunta es, ¿cuando Leticia se quede preñada de nuevo, en busca de ese heredero masculino, tendrán derecho a los 2.500 €, y como eso no podrán obviarlo, pasarán a recoger el cheque?... He de recordar a los contribuyentes que ellos se llevan millones de euros todos los años, para qué quieren la miseria del cheque. Los Borbones serán más, y seguro que ellas serán preñadas por el Espíritu Santo.
La revista El Jueves ha publicado esta nota que resume por sí misma todas las apreciaciones que se pudieran hacer. Basta su lectura.
Nota de la revista a las siete de la tarde del 20 de julio¿20 de Julio de 2007.
Escribimos esta nota el viernes, 20 de Julio de 2007, a las 19h. Tenemos la redacción llena de medios de comunicación que nos preguntan el por qué del secuestro de la revista. No sabemos qué responderles. El Jueves ha publicado decenas, cientos de dibujos sobre la familia real ( y sobre políticos, famosos, la ETA y todo lo que se mueve). Incluso hemos publicado un libro, TOCANDO LOS BORBONES, un tomazo de 350 páginas que recopilaba los dibujos más divertidos.Somos humoristas gráficos y trabajamos conscientes de que nuestra obligación, lo que nos piden los lectores, es que exploremos el límite de la libertad de expresión. Podemos aceptar que, incluso, en alguna ocasión, lo podamos traspasar . Gajes del oficio. Si nos pasamos para eso están los tribunales pero...¿un secuestro? ¿ la policía recorriendo los quioscos de todo el país retirando nuestra revista? ¿ De verdad escribimos esto el 20 de Julio del 2007?
(1) Artículo 490.3 del Código Penal.- El que calumniare o injuriare al Rey o a cualquiera de sus ascendientes o descendientes, a la Reina consorte o al consorte de la Reina, al Regente o a algún miembro de la Regencia, o al Príncipe heredero de la Corona, en el ejercicio de sus funciones o con motivo u ocasión de éstas, será castigado con la pena de prisión de seis meses a dos años si la calumnia o injuria fueran graves, y con la de multa de seis a doce meses si no lo son.
Artículo 491 del Código Penal.-
1. Las calumnias e injurias contra cualquiera de las personas mencionadas en el artículo anterior, y fuera de los supuestos previstos en el mismo, serán castigadas con la pena de multa de cuatro a veinte meses.
2. Se impondrá la pena de multa de seis a veinticuatro meses al que utilizare la imagen del Rey o de cualquiera de sus ascendientes o descendientes, o de la Reina consorte o del consorte de la Reina, o del Regente o de algún miembro de la Regencia, o del Príncipe heredero, de cualquier forma que pueda dañar el prestigio de la Corona