18.7.07

O monstruo da alta velocidade


Deixamos outro tema aberto para debate. Dentro de pouco será un asunto do que se falará en Betanzos xa que parece que nos queren meter outro engano do chamado progreso. De momento para sair de Betanzos non tes máis que usar o coche, porque tren de cercanías nada de nada.
Atopamos este traballiño de Miguel Amorós, que da para darlle a cabeza un ratiño. "Seguimos pois facendolle o xogo a dereita cavernicola xa que parece ser que a esquereda progresista non pon inconvintes ao desenvolvemento da nosa terra".



La gran Amenaza del TAV.


La moderna puesta en escena de la reificación bajo el capitalismo moderno es tecnológica y el TAV es uno de los principales fetiches. Simboliza la rauda llegada del dinero y de los negocios, del poder en suma, por lo que es norma, que el papel de trovadores de la alta velocidad lo desempeñen empresarios y políticos. Las declaraciones entusiastas sobre el TAV y a favor de tal o cual detalle se multiplican, cada cual barriendo para su casa: «Nosotros optamos por el trazado centro sobre el resto porque es el que encaja al cien por cien con las expectativas de toda la Comunidad Valenciana» dice un tal Federico Félix, presidente de la Fundación Pro AVE. La Generalitat y el ayuntamiento de Barcelona reivindican una estación en La Sagrera y las fuerzas vivas zaragozanas reclaman otra en su aeropuerto. «Mi máximo deseo es que el AVE llegue a Murcia, sea por donde sea», confiesa Ramón Luis Valcárcel, presidente de la Región Murciana. «UGT y CCOO y el sindicato de maquinistas SEMAF han anunciado que se opondrán al futuro modelo ferroviario si no se cuenta con ellos». No hacen falta más ejemplos para convencer a quien sea de la existencia de una movilización general de los dirigentes en pro de dicho tren que, en algunos casos, ha contado con cierto respaldo popular: «AVE por Cuenca, por derecho» es la consigna de la Plataforma Cívica del AVE de Cuenca frente a «Madrid-Albacete-Valencia, el AVE que queremos», lema de su rival, la Mesa Unitaria del AVE de Albacete. También la humanidad se calza las botas de siete leguas para transformarse en clientela. Cada clase dominante tiene un medio preferido de transporte, que acostumbra a presentar como el vehículo del interés común, al cual todos tienen derecho a subirse y fuera del cual no hay futuro: «sólo pedimos lo nuestro», dice el vicepresidente de la cámara de comercio albaceteña; «es una cuestión de supervivencia», declara el alcalde de Cuenca.
Tren para ejecutivos.
Pero el TAV, ese paradigma del progreso entendido como desarrollo tecnológico descontrolado, es un simple tren para ejecutivos, cuya necesidad deriva principalmente de la congestión del trafico aéreo debido al incesante desplazamiento de las élites y al auge desmesurado de la industria turística. En él viajan «bárbaros», que no tienen otro objeto que convertir la sociedad en algo tan despreciable como ellos mismos: una colectividad jerarquizada, dependiente, insolidaria, derrochadora y represiva. El progreso que nos traen se materializa en forma de cemento, asfalto, contaminación, masificación, desagregación social y miseria.
Asistimos a una configuración nueva de las clases dominantes caracterizada por la movilidad y el desarraigo, reflejo de la movilidad del capital y la mundialización. El poder nunca había estado tan ligado a la circulación, sea de dinero, de información o de élites. Y el resultado es una clase dirigente nómada, tecnócrata y, al estilo del turista, cosmopolita. En todas partes se habla el mismo lenguaje, el idioma del poder, de preferencia a cualquier idioma local, y con él todos se entienden. Todo problema tiene una solución técnica. Toda solución técnica mueve capitales. El movimiento de capitales provoca la circulación incesante de ejecutivos. Por eso, las aberraciones tecnológicas que arrasan los territorios y desintegran las poblaciones, como por ejemplo el TAV, son calificadas de «apuesta de futuro» y «salto enorme hacia el progreso». Como dice un personaje de una novela centrada en la alienación tecnológica de las grandes urbes: «Los esclavos egipcios trabajaban sin máquinas durante decenios para construir una tumba real, los obreros europeos sudan con máquinas durante decenios para edificar una fortuna particular. ¿Progreso? Quizá. Pero, ¿para quién?» (Berlin Alexanderplatz, Alfred Döblin). Para los tecnócratas que nos dirigen, progreso es sinónimo de fuerza, de poder. Cuando, por ejemplo, un fanático de la técnica ensalza el hecho moderno de que la producción de fibras en una sola fábrica es mayor que toda la producción australiana de lana de oveja, no aplaude realmente el progreso que permite vestir barato nuestra desnudez, sino al poder de una simple fábrica capaz de arruinar ella sola a todo un continente y forzar a millones de personas a abrigarse con seudolanas. Hace veinticinco años las centrales nucleares también eran, en boca de los dirigentes, el progreso y el futuro, pero entonces se les creyó menos: la correlación de fuerzas era otra, los partidos no habían liquidado todavía al movimiento vecinal y el movimiento antinuclear era muy fuerte. En muchos barrios y pueblos subsistían las bases de una comunidad capaz de conocer sus intereses reales y luchar resueltamente por ellos contra el Estado, los bancos, las eléctricas, los partidos más o menos abiertamente nuclearistas y los sindicatos que defendían los puestos de trabajo de la industria nuclear. Lemoiz fue la mayor lucha antinuclear del mundo. Pero hoy la situación es otra. La clase dominante es mucho más fuerte, se ha renovado, tiene un programa y lleva la iniciativa mientras que la masa dispersa de las neociudades vive sumergida en la apatía, el aislamiento y la resignación.

La técnica es el sujeto de la historia y cuanto mayor es su poder, menos inhibiciones hay ante su uso. Se esgrime como legitimador el «precio del progreso», sin preocuparse de las pérdidas en fines humanos, en objetivos liberadores, que comporta ese «progreso». De todas formas, éste no persigue la mejora de la condición humana mediante la técnica, sino la adaptación de la humanidad a la evolución tecnológica que, al parecer, viaja en tren.Y viaja tan rápido que, al final, el tiempo y la historia se destruyen con tanta aceleración. La concepción del tiempo como historia conservaba el pasado suprimiéndolo. El pasado permanecía en la experiencia, en la memoria colectiva, en la tradición y, por tanto, vivía en el presente. «Apostar por el futuro», hasta el momento en que la técnica se apoderó del mundo, no significaba hacer tabla rasa con el pasado, enviar el pasado al inconsciente, como ahora, simplemente quiere decir vivir en un eterno presente, irreflexivo, sin memoria. El imperio de la técnica ha transformado la concepción del tiempo: ya no es duración, proyecto, devenir histórico, sino una mera función del movimiento los Cuerpos en el espacio físico. El tiempo separado de la historia, separado pues de las necesidades humanas, en definitiva, el reificado, es algo que se gana o se pierde incrementando o disminuyendo el movimiento. Lo que sucede realmente es que al aumentar la velocidad disminuye la experiencia, empezando por la experiencia del viaje, hasta el punto que al alcanzar un determinado nivel de tráfico la experiencia desaparece: se parte de un lugar para llegar a otro exactamente igual, con idénticos habitantes. La vida se uniformiza, el espacio se contrae, el individuo también. La circulación incesante no es la libertad. La libertad es calma, reflexión, encuentro; necesita tomarse su tiempo: para ser libres hay que apearse de muchos trenes.
La técnica se ha apoderado del mundo y el mundo se ha convertido en una maquina. No porque esté repleto de máquinas y sea gobernado y administrado por aparatos, sino porque está funcionando como una máquina, según el principio de máximo rendimiento. Para funcionar bien, la máquina somete el entorno a sus reglas de forma que va expulsando a quienes no las aceptan o son incapaces de seguirlas. Con referencia al tema que nos ocupa, una sociedad plenamente motorizada tendrá un tercio de su extensión ocupado por carreteras, aparcamientos y vías. Las necesidades del transporte crecen más rápidamente que la producción y su financiación absorbe la mayoría de los recursos del Estado. Por eso coches, camiones y trenes son las máquinas invasoras por excelencia. «Lo que desean las máquinas es un estado donde no haya nada que no esté a su servicio, nada que no sea ‘comecánico’, ni ‘naturaleza’ ni ‘valores superiores’ y (puesto que para ellas no somos más que equipos de servicio o de consumo) tampoco nosotros, los humanos» (Günther Anders, Nosotros, hijos de Eichmann). No comprenderemos nada si ignoramos el proceso colonizador del mundo por las máquinas, el avance «imperialista» de su lógica. Si no nos damos cuenta de que caminamos hacía la máquina mundial, un totalitarismo de nuevo cuño, del que el TAV no es más que un episodio.
La cosa no viene de anteayer; se trata de un proceso que está inscrito en la esencia de la máquina, y que fue denunciado hace mucho, en el momento en que la producción, y en consecuencia, la acumulación de capital, dependió fundamentalmente de máquinas. Un siglo antes de que la máquina degradase al obrero en «pastor» de los medios de producción y circulación de mercancías, había envilecido al obrero artesano transformándolo en peón. Proudhon ponía como ejemplo de la colonización del entorno por parte de la máquina precisamente a los trenes: «el principal resultado de los ferrocarriles, tras el sometimiento de la pequeña industria, será la creación de una población de trabajadores degradados, peones camineros, barrenderos, cargadores, descargadores, camioneros, vigilantes, porteros, pesadores, engrasadores, limpiadores, conductores, bomberos, etc., etc. Cuatro mil kilómetros de ferrocarriles darán a Francia un suplemento de cincuenta mil siervos» (Filosofía de la Miseria). Pero si en una primera fase capitalista el proletariado fue una clase creada por la máquina, en el periodo del capitalismo tardío lo es la propia clase dirigente. Ya el programa de la burguesía franquista consistía en proezas técnicas como los pantanos, los altos hornos y la construcción naval, y continuó con la industria química y las refinerías, para acabar elaborando un plan demencial de nuclearización, heredado por el relevo posfranquista y abandonado ante una oposición generalizada. Durante la etapa socialista, la clase dominante renovada estuvo ocupada primero con el problema de los residuos y la reconversión industrial, y después con la construcción de grandes infraestructuras: autopistas, más embalses, trasvases, redes de alta tensión, TAVs, supertúneles, superpuertos... que ahora son las banalidades de base de la dominación.

LOS años 90 son los de la integración en el mercado mundial, en los que todos los grupos de presión compiten para ocupar las mejores posiciones al socaire de montajes propagandísticos espectaculares como «la Capitalidad Cultural», la «Expo», los «Juegos Olímpicos», el «Xacobeo»... Las megalópolis españolas se consolidan, en medio de una avalancha de realizaciones tecnopolíticas, como residencias del poder: Madrid, corte de las finanzas, Sevilla, capital de la «California de Europa», Barcelona, centro del «Triángulo de Oro»... El resultado de tanta efervescencia es la cohesión de los principales «lobbies» locales y la aparición de otros nuevos que pugnan por vertebrar su región conectando mediante el TAV a sus capitales-empresa con otras similares del Centro y Norte de Europa. Los clanes que rigen Valladolid y Málaga ya tienen sus ramales seguros y, sucesivamente, en todas partes, en Valencia, Galicia, Castilla-La Mancha, etc., los poderes fácticos se unifican con el dinero y la política para reclamar su parte, a veces incluso con el apoyo de la población local, demostrando que el chantaje tecnológico funciona. Aunque la mayoría de las obras del TAV no comenzarán sino dentro de unos cuantos años, los posibles trazados levantan ásperas polémicas entre las organizaciones empresariales y las cámaras de comercio, y provocan divisiones en el seno de los partidos, que ejercen sin disfraz el papel de representantes políticos de las oligarquías locales. Todos actúan en interés de su ciudad, pero ¿qué interés podrá tener un trabajador de Madrid en irse a vivir a Guadalajara por no encontrar una vivienda asequible cerca de su lugar de trabajo? ¿qué interés tienen los conquenses en convertirse en un suburbio madrileño, o los albaceteños en vivir alrededor de un gigantesco empalme ferroviario? ¿qué interés tienen los habitantes del litoral mediterráneo en que les visiten diez o doce millones más de turistas al año? Quienes realmente tienen intereses en las infraestructuras son las industrias locales, contaminantes y despilfarradoras de energía; las constructoras y los negocios turísticos, los sindicatos, que administrarán más fondos; los dirigentes, que tendrán más poder. Pero, definitivamente, lo que es bueno para unos pocos, es malo para la mayoría.
La construcción de carreteras y del sistema ferroviario sirvió históricamente para crear un mercado nacional y desarrollar el capitalismo, al acabar con las economías locales y empobrecer el campo, que liberaba sus excedentes de mano de obra enviándolos a las aglomeraciones industriales aparecidas a lo largo de las vías de comunicación. En mayor medida si cabe la construcción de grandes infraestructuras suprimirá las barreras postreras del mercado mundial y entregará la población al azar de los movimientos de la economía globalizada, puesto que, de acuerdo con el Plan Delors, «son las arterias del mercado y sus fallos se traducen en la falta de oxígeno para la competitividad». Gracias a ese oxígeno especial la población es expulsada del centro de las neociudades, que se convierten en centros comerciales, y es reinstalada en el extrarradio, donde es alimentada con vegetales contaminados con pesticidas, con carne tratada con hormonas y anabolizantes y con productos de la ingeniería genética. Pero el efecto de la globalización reside en el hecho de que hunde a países enteros, transformando a sus millones de habitantes en una gigantesca reserva de inútil mano de obra que, llevada al desespero, emigra como puede hacia las zonas «desarrolladas» en pos del «progreso» responsable de sus privaciones. Sin embargo, el efecto más llamativo es el de la perversión del sistema político. También antaño el ferrocarril sirvió para la financiación de partidos y el amasado de fortunas espúreas, igual que la construcción del AVE Madrid-Sevilla ha servido para llenar los bolsillos de los responsables del PSOE y de sus allegados. Si antiguamente la promoción de tramos viarios constituía la principal actividad de muchos diputados, miembros de los consejos de administración de las primeras compañías ferroviarias, cuando iba a construirse el AVE, la lucha por decantar las adjudicaciones hacia Alsthom o hacia Siemens fue la actividad más destacada de los gobernantes socialistas, beneficiarios directos de comisiones millonarias. Hoy podemos decir que ha cundido el ejemplo entre los principales responsables políticos de las distintas comunidades autónomas. El TAV es más que un tren: es el moderno emblema de las clases dominantes. Es un negocio que lleva la bandera de la unidad en torno al poder. Con el TAV, la política recupera su papel de mediadora entre el capital y el Estado, y las élites regionales escapan del particularismo, reconocen un interés común en sintonía con la mundialización y se ponen de acuerdo en los detalles de un proyecto que reconocen como propio. En resumen, se manifiestan como partes de la clase dirigente.

En el idioma de la dominación, en catalán o en castellano, la fluida circulación de mercancías se llama «vertebración» y es el objetivo principal de un programa completo: «El tren del futuro se llama alta velocidad [...] es la nueva apuesta del gobierno del Partido Popular, empeñado en crear una red de vías de alta velocidad que vertebre la península, que compita con ventaja con el avión, sea una alternativa real al transporte por carretera y una España con Europa» (La Razón, 30-5-99). Y es la nueva apuesta de la Generalitat de Catalunya. El papel de agente «vertebrador» le es atribuido al TAV en tanto que vehículo clave del tráfico de dirigentes y de mercancías, esencia misma de la competitividad de las empresas; el conseller Pere Macías lo expuso didácticamente en unas jornadas económicas que contaron con la presencia de ministros del gobierno central y miembros de la Generalitat y de las patronales: «llevar mercancías a los mercados del área de París, así como transportar cómodamente a 1.500 personas desde el centro de Europa hasta nuestro país en tan sólo ocho horas [...] eso significa ser competitivos» (El País, 28-5-99). Pero en primer lugar el TAV es un motor de imponentes capitales llamados a borrar para siempre los agravios centralistas: solamente las inversiones del TAV Madrid-Barcelona-Francia han supuesto 135000 millones de ptas. en 1999 y el total será de 1,1 billones. Se trata, como bien dice el presidente del GIF, «de la obra de mayor envergadura de Cataluña» y como declara el ministro de Fomento, «del proyecto de inversión más importante del gobierno». Todo un pastel que, mediante comisiones y contratos de obra adjudicados más o menos fraudulentamente, se están repartiendo unos cuantos (dos directivos del GIF han tenido que dimitir por conceder obras a empresas vinculadas a ellos). Pero ante todo el proyecto significa la formidable convergencia de intereses de clase que conducirá a una brutal ordenación del territorio en bloques, a su integración jerárquica en el espacio mundial de la economía y a la transformación de las otrora ciudades en hipermercado y parque temático, envueltas en un amasijo viario que las separará de un agregado informe de edificios denominado por los expertos «área metropolitana».

La extensión de las líneas del TAV no detendrá la proliferación de autopistas porque por ellas viajan mercancías diferentes, como por ejemplo, los productos de la agroindustria o los turistas. En el mercado mundial la producción se concentra en pocos puntos, pero todas las mercancías recorren grandes distancias a través de Redes Transeuropeas para abastecer a buen precio a una población amontonada en la periferia de las ciudades. Como la competitividad se mide por el tiempo de transporte, cuanto más autopistas, mejor. Con este sistema una partida de carne contaminada puede encontrar comensales a miles de kilómetros en pocas horas y una sola empresa puede esparcir rápidamente su producción tóxica por todo un continente. Pero no hay que ver en ello algo fortuito porque la mercancía no es una simple cosa nociva, sino ante todo, una relación social mediatizada por cosas nocivas. Y las relaciones sociales existentes funcionan con autopistas y trenes de gran velocidad. El argumento social de la creación de puestos de trabajo es un cuento. Si bien la construcción de las líneas creara algo de trabajo, temporal y precario, la reconversión de la RENFE, consecuencia del «nuevo modelo ferroviario», eliminará unos miles de kilómetros y de empleos fijos, seguramente pactados con los sindicatos. Por no hablar del número de empleos en el campo que serán suprimidos por la competencia de la industria agroalimentaria y la macrodistribución, o de los que serán eliminados en la marcha de las industrias hacia zonas bien comunicadas. Finalmente, otros argumentos en favor del TAV como el de reducir gases o el de evitar accidentes por carretera, son puras falacias, ya que con el fetichismo de los datos se pretende ocultar la categoría esencial de la totalidad. Pues el sistema social forma un todo del que el TAV es un simple elemento, por lo que a pesar de haber cada día más líneas en funcionamiento, las emisiones contaminantes, las destructoras de la capa de ozono, o las responsables del efecto invernadero, no han dejado de crecer. Y tampoco la producción y la venta de automóviles, y con ellas, los accidentes de tráfico y el cáncer generado por la polución. Como el TAV forma parte dicho sistema, es corresponsable de todos sus efectos nocivos.

NO se puede separar la lucha contra el TAV del rechazo a la sociedad que lo reivindica. No hay que hacer como muchos afectados por el TAV, que se confiesan partidarios del mismo, pero no de su trazado, que les perjudica. No teniendo un interés de todos para oponerlo al TAV, ya que admiten que dicho tren representa el interés de todos, el caso se reduce a una disputa ante los tribunales entre ellos y el Gobierno y la RENFE. No tendrán con qué implicar al resto de la población y ésta les dejara con su pleito, que inevitablemente perderán, dada la desproporción de las fuerzas en litigio. Tampoco hay que rechazar el modelo social asociado con el TAV y al mismo tiempo aceptar el modelo político, tal como hacen la mayoría de ecologistas y residuos militantes. Así limitan las luchas a actos simbólicos y folklóricos, tratando solamente de presionar y comprometer a las instituciones, dominadas siempre por los partidarios del TAV. El protagonismo lo asumen las peticiones de los burócratas y los litigios de los abogados, con el inevitable resultado de desmovilización y derrota. La cuestión es hoy la siguiente ¿qué puede hacer una minoría que decida enfrentarse radicalmente contra el TAV? Lo primero es no someterse a una mayoría contemporizadora y dar a conocer su posición para reunir a todos los que estén de acuerdo con ella. Combatir la construcción del TAV con los medios de que disponga, elaborando un interés general contrario a él, a partir de la convicción de que no se puede detener al tren sin enfrentarse a la gran velocidad de los intercambios económicos. El objetivo estratégico consiste en conseguir que una mayoría de gente se sienta afectada, comprenda que para vivir no necesita ni dirigentes ni desplazamientos de dirigentes y se levante contra el TAV y contra los grupos de poder que lo promueven. La tarea no será fácil porque aunque exista una insatisfacción general entre la población, la mayoría se conforma con la labor de unos cuantos especialistas de la protesta «cívica» -que evidentemente no incluye el sabotaje, ni siquiera en su forma «cívica», tal como lo ha practicado en Francia la Confédération Paysanne-, simulacro impotente que pide al Estado contar con el electorado. De ahí que no se formen auténticos movimientos sociales y que dirigentes de segunda categoría salgan a escena. Pero la batalla contra el TAV no podrá ganarse de esta manera. El Estado, sabedor de la maleabilidad de tales interlocutores y de la confusión de la población votante, da cuartel a la oposición «constructiva» y reprime duramente a los verdaderos luchadores: los Solidarios con Itoitz han sido condenados a cuatro años y diez meses de cárcel por cortar los cables de la presa. El panorama deprimente de ahora no refleja la realidad de una lucha imposible, sino el hecho de que se trata de una lucha de larga duración, que habrá de llevarse a cabo por etapas, con la contradicción añadida de que la oposición al TAV no dispone de tiempo. En los próximos diez años se van a construir dos o tres mil kilómetros de vías. El TAV es la guerra y Musil recordaba el ánimo colectivo anunciador de un cataclismo como ese: «En particular uno de los síntomas más significativos de la catástrofe era a la vez expresión de una determinada situación ideológica: se trata de ese dejar hacer a los grupos especialistas situados en la máquina del Estado, de forma que se viajaba en un coche cama y sólo se despertó después del choque» (La Europa desamparada o un viaje por las ramas).

Miquel Amorós (Barcelona)

53 comentarios:

Anónimo dijo...

Hola.Un excelente texto.
A circulación aceleradísisma do valor capitalista polo territorio físico y económico esixe un desplazamento dos seus cadros de xestión, técnicos,letrados, inspeccións varias, consultorías, etc, tamén aceleradísimo.
As máquinas e as tecnoloxías aumentan en xeral a productividade do traballo, pero tenden a contraer o numero de traballadores empregados.Son as sinistras contradiccións do cistema capitalista mundial: o que en moitos casos podería aforrar
sufrimento e traballo peligroso, xenera desemprego, incremento de ritmos, descualificación, accidentes, etc.E asimesmos precisa de enerxía para manter e incrementar o seu dinamismo .As consecuencias son evidentes e amosan que a sostenibilidade do desenrolo é un mito para manternos na pasividade e o acatamento sumiso do orden capitalista.
O TAV afianza e intensifica asimesmo o desenrolo desigual do sistema.Concentración de masas humñáns , recursos, enerxía, dominio nunhas zonas, e outras en segundo plano, cos seus habitantes sometidos en xeral ás mesmas esixencias, pero en inferioridade material ( eso do transporte público en moitos istios é unaha cousa que " a veces pasa").Iso implica maiores gastos para moitas empresas, que están " motivadas" deste xeito a forzar a explotación e precarizaciópn do traballo.

"O capital voa sen pensar"( Marx)
Otto Más.

Anónimo dijo...

http://expoplanetarium.net/desmundo/2007_05_01_archive.html

Anónimo dijo...

http://expoplanetarium.net/desmundo/2007_05_01_archive.html

Suso García dijo...

Interesante paxina. Gracias minux.


Para despistados: Podese ir directamente a esta web clikando no nome de minux do segundo comentario repetido.

Anónimo dijo...

Interesante artigo, estou seguro que quen o escribiu fixó nun Spa de Marbella e ata alí chegou, saindo de Madrid en Ave i, despois nun coche de luxo de aluguer ata o seu destino o Hotel Don Carlos. Coñezo ós tipos coma este, son os da teoria da solidaridade, os que din que hai que integrar ós xitanos e chos mandan dende a administración, onde soen traballar para o teu barrio, mentres a sua urbanización de luxo está a salvo. Tteño que dicerlle a este home que discrepo con él totalmente, sobor de todo porque para min o invento máis grande do século pasado foi o traspalé, que de existires nos tempos nos que traballaba meu pai evitarialle ter cargado no seu lombo miles de sacos de cemento de novo e outras mercadurias de máis vello, cemento que seguro se empregou para empezar o progreso i construir ciudades, casas, estradas, etc., e gracias a eso traía todo-los meses cartiños para a casa para que a nosa familia poidese vivir. Cartos que lle daban os capitalistas dos seus xefes, cós que según o autor se tiña que enfrentar, chamarlles capitalistas de merda, citar a Marx (non sei si meu pai saberla quen foi Marx, tal vez Groucho) e dicerlles que o estaban explotando i si aparecese naquel momento o inventor do traspalé, decirlle qe o metera no cu, porque en realidade o que pretendían era que meu pai viaxara máis rápido cós sacos de cemento, máis rápido que as licitacións da administración, tanto que ó final o tempo e a historia se destruisen con tanta aceleración. Coñecin unha señora moi velliña, xa morreu, descanse en paz, contoume que veu, de nova, dende Monfero ata Betanzos, andando, para vender uns grelos ou repolos na feira, despóis da venda, cós cartos que sacou, mercou algún cacharro de louza i cando voltaba para a casa, esbarou na rua dos Prateiros, lastimouse e a louza escachou en mil pedazos, así que tivo que voltar a pe para Monfero mancada e sin un peso e levar unha bronca ou unha malleira na casa. Eiqui si que se destruiron o tempo e a historia, entre Betanzos e Monfero, contoume que lle levou todo un dia a viaxe. Hoxe a Monfero, en coche, vas en media hora como moito i si levas o coche tuneado en dez minutos. O noso articulista seguro que preferia acompanar a pe a probe da señora ou axudarlle a meu pai có cemento que viaxar en coche.
Señor anti-progreso, tome nota, record Mundial de Velocidade do tren: 574,8 Km/h establecido o martes 3 de Abril, 2007 na Francia. Prácticamente todo o territorio de Francia está servido po-la rede TGV, i estase ampliando a rede para poder así chegar ós pobos situados en calqueira parte da xeografía gala. A algún que lle di esto, pois absolutamente nada, ós que prefiren vivir na serra de O Caurel que en Barcelona, Hong Kong, Nueva York ou Singapur e vivir da agricultura ecolóxica, tocando a gaita de ves en cando e facendo queimada cós amigos no seu remanso de paz, este record non siñifica nada, para min sí, oui, unha profunda admiración pola xente que acadou esto, como a teño por todo-los que conseguen algo positivo nesta vida. Digo positivo porque polo que leo hai quen ve negatividade no desenrolo da tecnoloxía, das máquinas, dos ordenadores, das infraestructuras, dos coches, etc. Penso eu que quedaron traumatizados pola saga de Terminator ou debe de ser xente que se adica á vida contemplativa, ó que me refería antes, a vivir nun lugar remoto, leendo, meditando, camiñando, etc., pero así o mundo non vai para adiante. Un exemplo a feira medival que tivemos en Betanzos fai uns dias, pasámolo ben, supoño eu que gusta pola cantidade de xente que participa desta festa pero ¿gustarianos vivir asi moitos dias?, sin as comodidades do noso tempo. Si facemos unha enquisa para saber quen prescindiría para sempre de coche, de televisión, de radio, períodicos, luz electrica, calefacción, auga quente, etc., e ainda me podería situar máis para atrás cando ainda non inventaran a roda, coido que nieguen quixera verse nesa situación. Eu ainda me lembro , de cando había duas canles de televisión nada máis e despois da carta de axuste cortaban o sinal, cando poñian todalas películas de Xesucristo en Semana Santa, cando non había autopistas, nin autovias, cando os coches tiñán 40 cabalos e pasalos de 100 era misión imposible, non había ordenadores, nin léxicamente Internet, viviamos igual pero as sensacións eran distintas, refirome a ir da Praza do Campo ata o Carregal pareciache un treito longo, hoxe non o ves así, agora tendo cartos tes posibilidades, po-lo tempo, de coñecer todo o mundo, hai uns anos era imposible. Eu non son elite, non pertenzo ás clases altas, nin media alta, digamos media-media i vexo que a tecnoloxia, o Ave, o avión, as autoestradas, as maquinas, os mellares coches, as televisións, todo este progreso me beneficia, ainda que forme parte da sociedade xerarquizada, dependente, insolidaria, etc., e ainda que beneficie moito máis ós executivos do Ave e moitísimo máis ós capitalistas que nos governan pero que le vou facer si nacin no Mediterraneo. Viva o progreso viva o Ipod, viva o Gps, viva o traspalé e viva a carallada.

L.C.D.

Anónimo dijo...

LCD:
Fas suposicións sobre o autor do artigo que non demostras.Eso é mala hostia e non vale.
Falas cunha demagoxia tremenda.No artigo éu non leín que houbera que volver á edade de pedra, nin de carallada jipiosilla.
Eun curréi con palés e toda esa técnica, e che podo decir que currar con palés , gruas, cargadoras, etce, está moi ben se se fai con calma, pouco tempo de traballo e beneficio social xeneral.PERO en realidade faise a toda mecha, metendo horas, traballando no mesmo unha e outra xornada, i en beneficio principal dos capitalistas .Non me veñas con apoloxías das máquinas -que -nos-salvan- cando o fenómeno global da maquinización non rematñóu, nin moito menos , cos males do mundo, e do currelamen en particular... senón que os fixo mudar en parte e os intensificóu... ao permitir aos capital unha dominación acrecentada.
A demagoxia comparativa é clasica nesta época de cinismo burgués.Mellor precario que exclavo, e mellor exclavo vivo que morto, ... así te xustifico calquer marranada.Tú a sabes practicar, bastante ben , por certo.Triste i enemigo papel.
¿Sabes que é o Coltán, para qué se emprega e cántos mortos van por causa da su rapiña, segundo tí , beneficiosa para o futuro humán?.

Otto Más.

Anónimo dijo...

Estimado Otto, tal vez sexa problema meu o non estar capacitado para interpretar certos textos coma o aqui tratado que para min non ven dicer outra cousa que o progreso, as maquinas, a tecnoloxía son un invento do capital para crecer ainda máis i que en nada benefician á clase traballadora. Antes de nada, correxirche un dato, se tes televisor ou radio ou compras o periodico, ó mellor sabes que o paro está nas cifras máis baixas dende hai moitos anos, con traballo precario, pode ser, pero traballo ó fin e ó cabo, todo esto pese ás maquinas, automatismos, cadenas de montaxe, etc. Como xa che dixen antes eu prefiro cen mil veces o mundo que me toca vivir e non o que lle tocou a meus páis. Gracias á velocidade que cita o autor varias veces dispoñemos por pura matemática dun dos valores máis importantes de hoxe en día: O Tempo, e grazas a ese tesouro, por exemplo, un executivo de A Coruña pode ir a unha reunión a Madrid i estar de volta pola tarde e cear cós seus fillos e xogar un pouco con eles antes de deitalos. Estas cousas consigueas o avión, o Ave, etc., e dicer, a tecnoloxía e o progreso. Un executivo non é un multimillonario, non é un capitalista, é un home con un bo soldo que traballa para manter á sua familia e agora dispón de maior calidade de vida que fai uns anos. Claro que non hai que ir a idade de pedra, so hai que remontarse uns anos e ver que opcións de desplazamento tiña este exécutivo para ir a Madrid.
E igual que defendo a calidade de vida desta xente que viaxa e a concilazón da vida familiar e laboral, repitoche o que che digo antes. Dis que traballache con traspalés, pero non descargache un tren enteiro de sacos de cemento, nin un camión enteiro con botellas de Sanson. Esto faciase fai poucos anos en Betanzos, sin axuda de maquinas, cá forza animal que o autor pretende se siga a manter. Eu son feliz cás cousas que hai á miña disposición, algunhas non as podo disfrutar por motivos económicos pero outras si, poder viaxar a calquer lugar do mundo, terra, mar e aire, a calefación, o aire acondicioado, os mandos a distancia, coches rápidos, camaras dixitais, bañeira hidromasaxe, ordenadores, internet, calidade de medios audiovisuais, etc. En canto ó autor, clar qye non teño probas para o que dixen dél, non o coñezo, pero seguro que non lle gustaria vivir no Caurel privado de moitas cousas, seguro que usa o Ave todo-los dias, ten unha casa de puta madre con persianas electricas con mando a distancia, jacuzzi, televisor de plasma, etc. O que non lle discuto e que os máis beneficiados do progreso, dos inventos, do Ave, etc. son os capitalistas, pero non dí nada novo, esto sempre é así i eu alomenos xa o teño asumido.
Pareceme mentira que nestes tempos estemos en plena loita obreira contra o capital. ¿Ti cres que si un dos da loita obreira fose herdeiro de Onasis ou de Tysen opinaría igual que agora?.
Eu son eu e as miñas circunstancias, que dixo aquel tipo. Hai que acabar có cinismo da solidaridad cando non se ten porque enseguida nos volvemos ávaros cando temos.
Como che dixen antes viva o traspalé, viva o progreso.
¿Ti tamén prefires vivir nunha reserva india?

L.C.D.

Anónimo dijo...

coincido con tus palabras, creo que se lo deberias comentar a tus amigos del partido popular que andan dia si y dia tambien reclamando el dichoso AVE.

Anónimo dijo...

Dito popular, que denota sorpresa, arrepío e bos desexos.. de cura(ción)
!OPERATE!.
OTTo Más

Anónimo dijo...

Estimado LCD:
Desde logo a esquerda que ti coñeces é bastante peculiar porque a que eu coñezo no fala de “salario mínimo” seno de “abolición do traballo asalariado”, nin de “intervención estatal” senón da “supresión do Estado”. No seu lugar falan de algo que se chama transformación social e nesta transformación inclúense as relacións de producción actuais ás que ti te refires co obxectivo de acadar unha sociedade sen clases (ou o que vén sendo o mesmo, dunha soa clase: a clase traballador –productora e consumidora-). E para iso non teñen como fin o aumentar os salarios, nin reclamar que se cumpran os horarios de oito horas, nin reclamar máis contratos indefinidos (aínda que xa poderían respectar a maltreita dignidade dos traballadores en moitos de estes aspectos) senón a expropiación dos medios de producción e restitución integra destes e dos productos do traballo humano á sociedade (porque como ti ben sabes TÓDOLOS factores de producción materias primas, materiais, maquinarias, edificios, traballo, capital monetario,... son fruto do esforzo creador da clase traballadora por non falar dos bens naturais). Cando falan de expropiación falan de transformar a propiedade privada (fruto da usurpación) en propiedade social (fruto da natureza e da súa transformación polo traballo humano). Agora ben, a administración da propiedade social pode levarse a cabo de múltiples formas:

- Mutualismo (Propiedade social e uso ou posesión privada). É o individuo o que produce para a sociedade sendo esta a que lle presta os medios a dito individuo para que traballe. O intercambio mutuo non permite a acumulación de riqueza porque a división do traballo só lle permite producir a parte que lle corresponde e no seu tempo libre pode producir só para o seu consumo. Sei que é un lío explicalo tan escuetamente.

-Colectivismo (Propiedade social de uso colectivo) Cada un produce segundo a súa capacidade e consume segundo a segundo os seus méritos. A propiedade dos medios de producción, distribución e cambio debe ser social e administrada polo propios traballadores reunidos en grupos de afinidade, que á súa vez estarían confederadas. Pero este sistema federal debe deixar, segundo os colectivistas, autonomía ás asociación que autoxestionan os medios de producción e relaciónanse por mutuo acordo e libre contrato.

-Comunismo libertario (Propiedade social de uso colectivo) Son as colectividades as encargadas da administración da producción e da distribución. “Cada un segundo a súa capacidade e a cada un segundo a súas necesidades” administrado pola libre federación das libres asociacións obreiras (sindicatos, grupos de afinidade, individuais,....) que se relacionan tamén por mutuo acordo e libre contrato para satisfacer as súas necesidades, oportunidades económicas, culturais,...). Polo tanto o seu obxectivo é a Revolución Social como acción transformadora porque “ a emancipación da clase traballadora a de ser obra dos propios traballadores, ou non será” (remítome á I internacional).

Poden existir e coexistir con outras múltiples formas de organización revolucionaria porque a realidade é cambiante e as solucións tamén o son, pero reducir estes conceptos revolucionarios á mero reformismo burgués de intereses oportunistas ou partidistas é propio dos actuais partidos socialdemócratas (PSOE IU BNG) os que ti debes facer referencia.

Ademais recoméndoche que desconfíes daqueles caudillos esquerdistas que se autodefinen de esquerdas e ao final resolven as relacións de producción mediante a retribución monetaria porque neste tipo de sociedades as que eu che fago referencia no existen os cartos como ben de intercambio, senón os bonos de traballo ou o troco (ou outros elementos non especulativos).
A por certo o AVE e estes avances tecnolóxicos dos que falas non creo que signifiquen progreso porque para avanzar non deberían destruír espazos naturais protexidos, fragmentar o territorio, consumir inxentes cantidades de enerxía non renovables na maioría dos casos,....bens que son de todos pero que se destruirán para beneficio da túa ben querida elite capitalista. Eu non teño tanta presa como ti me queres facer crer, se tes tanta presa xa tes o avión ¿por que non viaxas nel máis a miúdo para ir a Monfero como ti dis? O ave non serve para comunicar senón para servir a intereses privados (como para o ocio e a diversión) da élite. Ademais isto vaise manifestar no deterioro das actuais vías de comunicación (abandono de estacións,....). Fe fe no progreso, modernización a toda costa e a xente resignación. Pequenos exércitos de executivos, grandes exércitos de páraas, cada vez maiores conglomerados urbans onde se concentra o poder a costa do medio rural, precarización laboral, inautenticidade dos modos de vida, guerras, expolio e mortos de fame no “terceiro mundo”, hiperdependencia da tecnoloxía, alonxamento dos centros de decisión e criminalización das alternativas de vida descentralizadora e non delegacionista... prefiro o chu-chú.Seguimos falando. Saúdos compañeir@s.
Ronald Reagan

Anónimo dijo...

La situación social, ecológica y económica a nivel mundial dista mucho de ser esperanzadora, tanto para la vida de miles de millones de personas, como para la del medio natural en el que vivimos.
El capitalismo se ha internacionalizado de tal manera que usa y abusa de los recursos naturales a su antojo, sin importarle el destrozo que pueda provocar en amplias zonas del planeta, ni que para saciar las ansias de enriquecimiento de unos pocos se destruya la vida de millones de personas.
Los empresarios y banqueros, así como los aparatos estatales, no se detienen ante ningún tipo de consideración ética o humana si pueden conseguir enormes beneficios y poder. Su ímpetu por enriquecerse es demoledor y, para ello, ponen en juego todos sus recursos manipuladores (medios de formación de masas, religiones, propaganda, etc.) y coercitivos (policías, ejércitos...) sin importarles arrasar o llevar literalmente a la esclavitud a poblaciones enteras.
El mecanismo de "usar y tirar" ha sido y es empleado a la hora de apropiarse y aprovecharse de recursos naturales energéticos y humanos. Es decir, se trata de sacar de una zona el mayor beneficio con el menor costo posible, y cuando se hayan agotado los recursos con los que enriquecerse o suban los gastos -del tipo que sean- se abandona esa región, dejándola machacada y desposeída, y ellos se trasladarán a otro lugar donde el margen de la ganancia sea mayor. La deslocalización de empresas o el control de recursos energéticos son dos ejemplos de lo que decimos. Por supuesto, en todo este proceso no se tiene ninguna consideración con la población empleada para tales efectos: uso de los ejércitos, introducción de plagas y enfermedades (dejar que se extiendan las ya existentes sin ningún control, si es que les interesa), empobrecimiento de la población, alienación y control mental (a través de la propaganda, de los medios de masas y de las ideas religiosas o pseudocientíficas), embrutecimiento por la falta de recursos educativos, etc.
Estas serían las líneas generales. Por supuesto que, en cada lugar, este programa tiene la suficiente "flexibilidad" como para aplicarse de diferente manera.
Por ejemplo si la zona a explotar está en alguno de los países llamados "ricos" (en los que el capitalismo ya está extendido y asimilado por la población), la acometida de estos depredadores no se hará de la misma manera que en una región donde el desarrollo capitalista sea menor.
Lo que podíamos llamar "imperialismo capitalista" no se organiza aleatoriamente.
Hay toda una serie de instituciones y organismos que coordinan este gran engranaje en que han convertido el mundo para beneficio suyo. Por citar a algunos de ellos: El Fondo Monetario Internacional (FMI) y el Banco Mundial (BM), coordinarían todo el entramado económico facilitando los trasvases del capital de unos países a otros, hundiendo economías enteras y potenciando otras según los intereses del mercado capitalista en tal país o tal momento. La Organización del Tratado del Atlántico Norte (OTAN) y otros organismos militares subsidiarios de ella mantienen ese orden imperial capitalista "manu militari", y lo imponen por la fuerza cuando hace falta si un país se quiere descarriar del redil. La Organización de las Naciones Unidas (ONU) ejerce de paraguas político a todo ello, aunque a veces quieran dar la impresión de buscar cierta independencia frente a esos poderes mundiales. Y, paralelamente, hay otras instituciones y organizaciones más o menos sectoriales o regionales que van ejecutando las directrices marcadas desde arriba, coordinándose con ellos cuando es preciso: así, por ejemplo, el G-8, o los diferentes acuerdos puntuales o a largo plazo que se producen entre los Estados y el capital internacional y que desarrollan, ya concreta y particularizadamente, las iniciativas capitalistas globales.
Es todo este sistema social, político y económico el que hace que la población se mueva en masa a tal o cual zona del planeta, generando fenómenos migratorios de enorme magnitud; el que provoca la división entre el hombre y la mujer; que promueve determinados tipos de comportamiento humano mediante los mensajes de los medios de "comunicación" masivos, de la escuela o de las sectas religiosas; que no se para ante un bosque o un mar limpio si con su destrucción consiguen beneficiarse; es él quien estimula la producción de tal o cual cosa o desarrolla el consumismo desaforado y compulsivo; por supuesto, es todo este sistema el que provoca la precariedad laboral o, incluso, llega a determinar el precio de la vivienda aquí y allá; y, para evitar la posible autodefensa de la población frente a sus manejos, organizan, además, todo un mecanismo violento de control y represión social con sus ejércitos y policías.
Así, cada país que entra en este "juego" es obligado a cumplir las directivas ya marcadas de antemano, siendo mínimo el margen de maniobra de cualquier gobierno y, aún menos, si lo que pretende es zafarse de este sistema de control. (...)
Grupo Tierra
"Tierra y Libertad" julio 2007

Anónimo dijo...

EL CAPITAL
El capitalismo, lejos de ser una doctrina beneficiosa para la humanidad es la mayor de sus lacras. Sus bases no son compatibles con el desarrollo de sociedades justas en las que sus componentes vivan en armonía y alcancen la felicidad. La doctrina capitalista beneficia a unos pocos componentes de la misma sociedad, mientras la gran mayoría la sufre por motivos diversos. Los teóricos capitalistas sostenían que gracias a la propiedad privada se produciría un enriquecimiento que repercutiría en todos los estratos de la sociedad; nada más lejos de la realidad, pues lo que más se observa en las sociedades capitalistas son las diferencias que genera la misma propiedad privada.
Según los indicadores económicos, nuestro país crece a ritmo alto, pero este crecimiento no se hace notar en las economías particulares de las personas: el coste de la vida aumenta día a día y sólo podemos disfrutar de unas condiciones aceptables de vida por el endeudamiento al que nos sometemos.
Estamos obligados a vender nuestra capacidad productiva a empresarios y banqueros, en unas condiciones cada vez más pésimas para la clase obrera. Ni siquiera se cumplen los convenios colectivos en las empresas, que son, de hecho, ventajosos para los empresarios; además de que tales convenios no pueden sobrepasar los acuerdos marcos generales establecidos de antemano: tratados internacionales (tales como ordenanzas y directivas comunitarias), los nacionales (como el Estatuto de los Trabajadores y todas las reformas laborales). Al margen de las concertaciones que entre "agentes sociales" (gobiernos, empresarios y sindicatos burocratizados) se hacen cada cierto tiempo. Cada uno de estos marcos va constriñendo los derechos de los trabajadores, al tiempo que aumentan sus obligaciones. La diversidad en formas de contratación, que divide a la clase trabajadora; la temporalidad, que no permite aprender del propio trabajo y que incide en los accidentes laborales y en la autoestima del trabajador que no se especializa en nada; a esta precariedad la sucede la deslocalización y movilidad geográfica, atendiendo a criterios de empresa (rompe las relaciones estables entre trabajadores impidiendo la solidaridad entre ellos). Todo ello va aumentando la dependencia y la sumisión en el puesto de trabajo.
Perder el trabajo, o tener un problema de salud, puede ser pésimo para cualquiera que tenga que afrontar el pago de una hipoteca: la banca no entiende de problemas, entiende de dinero. Cuando no somos rentables no les interesamos y el embargo no se hará esperar.
Esta situación nos lleva a una esclavitud encubierta que aumenta día a día. Y no parará porque es lo que más conviene al Capital.
El derecho a la vivienda lo han convertido en un negocio gracias a la propiedad privada. Y de esta especulación se lucran todos aquellos que viven del esfuerzo de la clase trabajadora: el gobierno y toda la clase política, el capital y sus negocios con el ladrillo; sin olvidar a banqueros, inmobiliarias, empresarios y toda clase de intermediarios.
No hace muchos años una familia podía costear el precio de su vivienda con menos trabajo (porque trabajaba sólo el hombre y además no le ayudaban sus padres) y en menos tiempo. Ahora, para una sola persona es imposible, y más teniendo en cuenta los
sueldos que no llegan ni a mil euros que reciben muchos trabajadores.
La generación mejor preparada académicamente es una generación frustrada en muchos aspectos. Muchos no han podido enfocar su profesión laboral en relación a la carrera que han estudiado (teniendo, además, que depender de su familia mientras estudiaban). La emancipación se hace tardía, así como el tener una pareja y formar una nueva familia (se tienen menos hijos y envejece la población). ¿Qué pueden ofrecer a sus hijos estas generaciones, además de las largas hipotecas?
Esta situación podría parecer idónea para que las organizaciones obreras, juveniles, vecinales, se opusieran al capital y sus intereses. Pero esto no sucede porque, entre otras cosas, los grandes sindicatos viven del Estado, sus oficinas de burócratas están vacías de militancia y los trabajadores que nos mantenemos en el camino del sindicalismo revolucionario somos pocos. Las organizaciones juveniles están poco organizadas entre sí y sus preocupaciones son muy diversas. A muchos todo esto no les interesa o no se han parado a pensarlo. La participación en las asociaciones vecinales es escasa.
Necesitamos una chispa de rebeldía para no conformarnos con lo que nos dejan. Pero también han pensado en cómo apagarla. El control de la sociedad se ejerce en todos los aspectos desde los altares, la policía, las cámaras, la televisión, la educación impartida en los colegios, la importancia de la imagen, la estimulación a las drogas y al consumismo.
Los índices de la economía española reflejan un crecimiento en sus balances desde hace muchos años. La banca y las grandes empresas han ganado muchísimo dinero. Toda la riqueza que se ha generado debería revertir en la sociedad en vez de quedar siempre en los mismos bolsillos. Mientras tanto, el salario mínimo interprofesional es ridículo. Las pensiones no contributivas son de hambre y las contributivas se ven recortadas y encarecidas. Además, cada vez son más las voces que pronostican que el actual marco de la Seguridad Social no se puede mantener por deficitario. Si el Estado tuviera verdadero interés por acabar con el paro y los empresarios cumplieran cotizando por sus trabajadores como marca su ley, la Seguridad Social sería solvente; eso sin contar con los pingües beneficios de empresarios y banqueros que también deberían revertir en la sociedad; porque la Seguridad Social es un derecho, no un negocio. (...)
Grupo Tierra
Tierra y Libertad. Julio 2007

Anónimo dijo...

LA RELIGION
Es un elemento indispensable de dominio y sometimiento de las clases oprimidas porque permite la resignación de las mismas, ya que en la vida que, supuestamente, sigue a la muerte saciarán su hambre, su sed y se verán reparados de toda injusticia: "Bienaventurados los que tienen hambre y sed de justicia porque ellos se verán hartos".
En España, la religión que más sufrimos es la católica. Es una organización con presupuestos y medios enormes, con miles de propagandistas profesionales, ritos kafkianos, disfraces grotescos y
actuaciones peligrosamente fascistas. La que promueve las formas de vida más antinaturales, encerrando a adeptos en conventos, predicando la castidad u obligándolos a convivir en matrimonios rotos o degradados y desprecia a las mujeres vetándolas para ciertos puestos, prohibiéndoles disfrutar de su cuerpo o elegir cuándo quieren tener hijos. Tiene una larga historia de persecuciones y asesinatos.
Pero todas las religiones se sustentan en los mismos principios. Juegan con la ignorancia de las personas, con sus miedos, con sus sentimientos o con sus carencias, metiéndoles ideas absurdas en la cabeza, como la existencia de salvadores (a corto o largo plazo), dioses poderosos que hacen y deshacen a su antojo, mundos mágicos (cielos e infiernos).
Cada una de las religiones (sectas) vende su particular lote de necedades, imponiendo sus delirios por la fuerza, aliadas a dictadores, llamando a la guerra santa o mandando suicidas con bombas en los bolsillos. No es para menos, porque su furia fundamentalista parte de la irracionalidad de sus cuentos. Y no es para menos, sobre todo, porque están en todas partes: han copado todo el tejido social, de los más poderosos a los más humildes. Unos por interés y otros por dejadez, unos por convicción y otros por cretinismo, hemos dejado que gran parte de la cultura de los pueblos se base en ideas sin sentido. La religión coloniza a la gente desde dentro de ella misma, negándole la posibilidad de desarrollar su propia identidad e impidiendo que, desde ésta, los seres humanos promuevan los cambios necesarios para la superación personal y colectiva, para disfrutar de lo que ellos mismos producen sin que se les sea expropiado, para vivir en paz y en libertad. (...)

Anónimo dijo...

Consumo
El consumo está basado en el entreteni-miento de las masas, en la obtención de bienes materiales, la mayoría inservibles pero, a través de la publicidad y sus me-dios de propaganda, manipulan nuestras mentes de tal manera que nos convencen de que son necesarios y que cuanto más tengamos mejores seremos, cambiando el propio desarrollo personal -con unos valo-res- por el enriquecimientos material -por unos objetos-.
El estímulo al consumo es una herramienta de suma importancia para el capital, pues a través de él consigue someternos y tenernos alienados.
Antiguamente, el capital tenía a los trabajadores como esclavos para producir bienes que servían a las clases altas; se nos alimentaba lo justo para que pudiéramos seguir realizando las labores que nos habían impuesto y, a veces, ni siquiera eso, ya que, si no llegaba para alimentarnos -y, a causa de ello, no les éramos útiles-, nos cambiaban por otro y se nos dejaba en la más absoluta pobreza, viviendo de forma infrahumana e, incluso, llegando a morir de hambre. Pero se dieron cuenta de que si esos bienes que producíamos -y que sólo consumían las clases altas- también los consumíamos nosotros, la cantidad de beneficios sería mayor para ellos, además de crearnos una falsa ilusión de salir de la clase baja, aunque sin dejarnos formar parte de su privilegiado lugar. Se creó, así, la clase acomodada o media, vendiéndonos una ilusión de libertad -teórica- y creando la figura del asalariado. De ese sueldo, una gran parte volvería a sus manos al consumir nosotros esos productos, de los cuales somos productores pero ellos siguen siendo dueños. Al crearse la clase acomodada, el sentimiento de malestar y esclavitud mermó, ayudando así, junto a otros factores, al adormecimiento de las personas y, con ello, de su fuerza proletaria, y aumentando el caudal de beneficios imparablemente, lo que llevaría a los ricos a serlo más y a los pobres a hundirse más abajo. Dicho enriquecimiento no tiene fin y traspasa todas las fronteras creando el llamado tercer mundo.
El consumo indiscriminado que se ejerce a día de hoy hace que ese dinero que creemos poseer, no sólo no lo tengamos, sino que, en verdad, hace crecer nuestra deuda (créditos, hipotecas, etc.), produciendo un alejamiento de la realidad y encaminándonos, cada vez más, a perder todo contacto con ella, sumergiéndonos en una ilusión virtual en la que creemos que todo marcha bien porque nuestra cantidad de objetos va en alza -siendo la mayoría innecesarios- y no disponiendo, en realidad de tiempo para utilizarlos. El engaño se vuelve perfecto, porque cuando nos vemos en apuros siempre hay un crédito que actúa como salvador, crédito que sólo ayudará a tapar viejas grietas y abrir otras nuevas. Esa "salida" que ofrecen cuando nuestro nivel económico baja demasiado se ejecuta con unos mínimos que nos permitan seguir consumiendo mientras nos endeudamos cada vez más, ya que el dinero nunca llega a ser nuestro, puesto que nunca se termina de saldar los préstamos.
El endeudamiento y los plazos de nuestros objetos nos conducen a aceptar largas jornadas laborales, con el consiguiente abandono de la vida personal, familiar, de la amistad, el ocio, la cultura, el descanso, etc. La falta de reivindicaciones y de lucha por el miedo a perder ese puesto dentro del "estado de bienestar" que se nos ofrece como supuesta clase media, junto con el alarmante retroceso y pérdidas de derechos, hace que ni pensemos en pasar a la ofensiva para la conquista de nuevos derechos, despreciando las luchas que llevaron a cabo nuestros mayores para poder llevar algo al estómago y conquistar una mejoras mínimas de bienestar sin perder el fin último de crear un mundo libre.
Nos hacen un lavado de cerebro tal que nos crean macro-fábricas de consumismo llamadas centros comerciales en las que nos entretienen durante nuestro tiempo libre, no sea que nos dé por pensar y asociarnos con nuestros iguales; y nos dicen hasta el tipo de ocio que debemos tener después de haber consumido previamente los productos necesarios para atravesar el día y otros productos que, no siendo de necesidad, hemos asumido como tal a través de su propaganda: un marketing que nos impondrán mediante los medios de comunicación de los cuales ellos son los dueños.
El consumo desaforado y sin sentido está provocando que vayamos llevando al medio natural a una explotación límite, al agotamiento de materias, a la desaparición de especies y zonas verdes -esos pulmones naturales tan necesarios-, a la contaminación atmosférica y la destrucción de nuestros medios y entorno vital. Pero, incluso así, estos depredadores del mundo son lo suficientemente astutos como para culpar al "ciudadano de a pie" por no reciclar, por utilizar mal el agua y la electricidad, etc. Es cierto que todos podemos hacer un poco más, pero no podemos dejar que los políticos y los capitalistas se apoderen del discurso ético del cuidado del medio y del consumo responsable, cuando son ellos y sus industrias los causantes de la degradación del planeta.
(...)
Grupo Tierra
Tierra y Libertad. Julio 2007

Anónimo dijo...

En menos de catro años el número de teléfonos móbiles en el mundo ha pasado de los 400 millóns a los 1000 millóns. O que parecía un luxo de película converteuse hoxe nun ben de consumo. A duración media para cambiar de aparello e de menos de dous anos e dise que en España os móbiles residuais acadaban os 2,8 millóns de quilogramos. Esta pequena máquina empregada primeiro para falar, e agora para falar e verse, precisa para o seu funcionamento un elemento crucial: o Tántalo. É un elemento metálico que na natureza aparece como mineral de Tantalita ou xunto có niobio na chamada Columbita. A este matrimonio mineral tamén se lle coñece por “Coltan”.O Coltán, básico para fabricar condensadores electrónicos que almacenen a carga eléctrica converteuse nun elemento estratéxico que quintuplicou o seu prezo entre febreiro do ano 2000 e xaneiro do 2001 para acadar os 950 € por quilo.
Un dos puntos claves de minería do Coltán sitúanse no Congo e Ruanda, ambos países devastados pola violencia de guerras civís sanguinarias.
O comercio do Coltán en mans de lideres rebeldes que converteron a guerra e este mineral no seu principal negocio que non para de mancharse de sangue. Empresas tecnolóxicas da industria electrónica están implicadas na compra de coltán manchado de sangue, sangue que só no Congo cobrouse xa máis de 3,3 millóns de víctimas desde o inicio do conflicto.Esta falta de ética podería ampliarse a outras grandes corporacións transnacionais da alimentación, do téxtil, da explotación do petróleo, dos fármacos, dos xoguetes,... Centenares traballadores foron calcinadas en incendios de fábricas de xoguetes en Bangkok e China, “accidentes” que puxeron de manifesto fábricas con nenas de menos de trece anos e un salario que pode non superar os 2 dólares por día. Aínda que isto da explotación infantil non é so patrimonio dos países da periferia, en California unha fábrica provedora da Disney empleaba unhas 800 mulleres por un salario de 1,35 dólares a hora.

O acoso sexual no ámbito dos talleres da confección forma parte da mesma rutina de traballo. Nas fábricas de Indonesia a lei autoriza ás mulleres a tomarse dous días sin dereito a soldo cando teñen a regra pola falta de condicións hixiénicas nos lavabos das fábricas e en xeral porque non poden pagarse compresas nin analxésicos. Sen embargo, as mulleres non fan uso deste dereito para non perder o traballo ou ser sancionadas, polo que visten de escuro para disimular as manchas. Nestas mesmas fábricas danse palizas e sométense as obreiras a xornadas de 14 horas por un salario mensual de 200 dólares.

Por non falar das 2400 toneladas de ouro producidas en 1997 en todo o mundo deixaron 725 millóns de toneladas de escombros mesturados con ácidos tóxicos e velenos coma o cianuro. Residuos tóxicos que acaban en ríos, rías e mares que serven de sustento ás poboacións nativas.

As democracias alemana ou USA non se salvan dos designios das multinacionais por satisfacer a regra de ouro de máximo beneficio á mínimo custe. Neste mundo de corrupción e connivencia entre gobernos, empresas, e demais capas superiores das dictaduras do capital poderiamos falar do mercado da auga como unha das inversión máis rendibles, a cambio os importantes beneficios disfrutados polas grandes empresas (e tamén o pequeno inversor) non son máis que o resultado do empobrecemento e a morte nos países do Sur.

Falar da auga é falar dun dos principais recursos para a vida humana cada vez máis mercantilizada en pos de unha privatización con consecuencias nefastas, sobre todo para os máis pobres. Tan só 2 grandes multinacionais francesas repártense o pastel a nivel global unha das cales e a propietaria de Agbar S.A. (Aguas de Barcelona) e ambas apoderáronse nestes últimos anos de cerca do 40% do mercado mundial e levan 15 anos firmando lucrtativos contratos de privatización e obtendo así concesións públicas de abastecemento e mantemento, moitas das cales están localizadas en países do terceiro mundo ( recordemos que no mundo en que vivimos máis de 1000 millóns de persoas non teñen acceso a auga potable e con esta dinámica o número incrementase a pasos axigantados).

Estas transnacionais adquire filiais nos países en procesos de privatización, coma no caso de Bolivia que no ano 2002, Suez creou a empresa Aguas de Ilimani para explotara o abastecemento de auga nos barrios pobres da Paz. Como resultado o prezo da auga pasou de custar 2 bolivianos a 12, a empresa levou a cabo unha reducción de persoal eliminando inspectores de mantemento, reduciu os técnicos á metade polo que as averías multiplicaron e o servicio deteriorouse notoriamente. Estableceuse unha especie de tarifa plana na que todo o mundo pagaba o mesmo aínda que non consumira (como reduciron o número de inspectores nadie miraba os contadores) e tívose que recorrer aos vellos pozos de auga para garantir o abastecemento e o custe de dar de alta a auga pasou de 730 a 1100 bolivianos tras a privatización (o salario medio era de 1800 bolivianos por familia). Este é un exemplo da reducción de custes. As consecuencias da falla de auga e saneamento tradúcese en insalubridade, enfermidades e mortes para a poboación. A outra cara da moeda destes beneficios obtidos pola reducción de custes é que a multinacional Suez logrou aumentar os seus beneficios case un 40% anual e a súa vez esta empresa participa importantemente, xunto con La Caixa, no accionariado do grupo Agbar; esta última encárgase do suministro para case 24 millóns de habitantes de latinoamérica obtendo beneficios multimillonarios. A cuarta parte deste beneficio irá parar á la Caixa. Coñecen as persoas que como inversores privados participan dos suculentos dividendos que estas compañías reparten entre o seu accionariado? Saben as persoas que disfrutan da Obra Social da Caixa que parte dos fondos vía beneficios por participación en outras empresas que sosteñen outras actividades de dubidosa ética causante da pobreza, marxinalidade, abandono?

E a impostura prosigue...

Hilary Klinton

Anónimo dijo...

Vaia tiroteo dende as barricadas.

Ás veces escoito cómo se responsabiliza ó "capitalismo feroz" da guerra en Irak. Sospeito que o adxetivo é usado como epíteto, ainda que tal vez se acuñe coma anverso da famosa "terceira vía". Sexa como fose, unha vez máis, a economía de mercado presentase como a inductora do crime: egoísta e cruel, os seus criterios prevalecen sobre calqueira ética ou sentimento humanitario. Nembargantes quenes atacan ó sistema sofren alguns lapsus, supoño que involuntarios. En primeiro lugar, esquecense de que o petróleo foi o botín máis ansiado po-las dictaduras socialistas e rexímenes populistas. Cá excusa de que o petróleo pertence ó pobo, e non as compañías explotadoras do imperio, a producción do "ouro negro" de numerosos países foi nazonalizada. En todo-los casos, e sin excepción, non foi o tantas veces celebrado pobo quen se beneficiou da producción do crudo, senon as contas correntes dos tiranos e os seus máis fieis servos. Sin salirme do contexto da guerra, ese era o caso de Sadam. En países con relacions tan altruistas como as mantidas entre Cuba e a URSS, tampouco se facían ascos ó pringoso aceite. En segundo termo, pasase por alto que a producción de petróleo estivo sempre sometida a todo tipo de regulacions e de prácticas que moi pouco teñen que ver có que seus defensores entendemos por mercado libre. O oligopolio
formado po-los países membros da OPEP, cós seus estrictos controis dos precios e da producción, é un claro exemplo delo. Por outra parte, os mesmos que denuncian a "fame" de petróleo, presionan para que non se faga uso da enerxía nuclear, a única alternativa posibel nas economías industrializadas mentres non se dé un salto cualitativo no desenrolo das enerxías renovabels. Non é posibel estar en contra de todo mentres se disfruta das ventaxas do desenrolo. Moitos de quenes aproveitades agora para despreciar o capitalismo, o que en realidad expresades é unha gran animadversión cara á liberdade e cara un sistema que lle deu a maior prosperidade a cantos países o abrazaron.

L.C.D.

Anónimo dijo...

és un provocador...
como podes falar da enerxía nuclear co accidente de Xapón destes días. Chernobyl etc
como podes falar de liberdade do sistema capitalista con todo o que se leva orixinado coa movida das torres xemelgas. Control total en aeroportos ianquis, británicos etc. Sociedade policial, vixilada onde existe nos países que ti declaras "prósperos" torturas e vexacións e detencións inxustificadas.
Chámaslle liberade a REGANOSA chámaslle liberdade a todas as guerras que se orixinan para o ben prezado petróleo falas de liberdade que para que nos non paremos de consumir envoltorios millóns de persoas no planeta vivan na miseria. De que narices falas colego??

O meu pai (conservador) que naceu e viviu no rural hai moitos anos. Co paso do tempo e despois de ter adorado á calefacción de caldeira, á televisión e ao fútbol mira este mundo agora mesmo e curiosamente achegámonos en ideas moi parellas. Bota de menos a tranquilidade, a SAÚDE da aldea, unha forma de vida máis sinxela e acorde coa natureza e non chea de merda e prástico por todos os lados. E a min cando falas de países "socialistas" melapela, as miñas ideas están confrontadas con eles tamén.
Vai usar o ave ti e os privilexiados do sistema mentres durante lustros e lustros nunca puidemos ter un ferrocarril decente na Galiza por ningures. E todos a mercar o popó que iso sí contamina menos que as vacas que botan moito gas (REGANOSA NON)

Anónimo dijo...

Me imagino y os pido que os imagineis, que la tierra en su conjunto fuera una gran célula que forma parte de un cuerpo viviente que es el universo. Imaginaros que esa célula tiene vida propia y que lo forma la membrana nuclear que es la atmosfera, el nucleolo, las mitocondrias, los cloropastos, etc... bueno, pues por un momento imaginaros que ese universo que es el cuerpo fuera al médico porque se siente mal, ¿sabeis cual sería el diagnóstico?
CANCER CON METASTASIS, COÑO.
Nos estamos cargando el puto planeta poco a poco y nos da igual a casi todos.
Hay un dicho indio que no se si es indio o lo inventó uno de greenpeace:
Solo cuando cortemos el último árbol y contaminemos el último rio nos daremos cuenta de que el dinero no se puede comer.

Anónimo dijo...

Mirade, vos propoño que pensemos en qué facer i en cómo facelo, en vez de estar xogando na roda dese provocador liberalcapitalista (LCD)
Hai planteamentos e ideas diferentes. Expoñámolos e contrastémolas, para tentar facer algo proveitoso.Describir ben é necesario.Queixarse, algo necesario.Pero hay que moverse no que se poda, e facelo ben, sen meter a pata .
Otto Más.

Anónimo dijo...

Hola a todos/as, antes de nada unha humilde suxerencia para o administrador, que lle cambie nome ó seu blog, en vez de Ateneo libre pensamento, mellor Ateneo pensamento único. Parece ser que os que van pregonando a liberdade son incapaces de aceitar que algúen pense distinto i cando se chega ó insulto xa quen ou quenes os empregan quedan para min descalificados, refirome por exemplo ó que firma coma Otto.
Eu teño duas grandes acepcións para o capitalismo:
Designa unha forma particular de actuación económica, un xeito de producción no
senso estricto, ou un susbsistema económico dentro dunha sociedade industrial,
sociedade liberal-democrática ou sociedade global. Designa unha relación social xeneral. A sociedade no seu conxunto coma formación social, históricamente calificada de xeito determinante po-lo seu modo de producción. O capitalismo, si ben constitue obxeto de controversia histórica, cultural, sociolóxica, posue alguns rasgos que o distinguen doutros modos de producción. que son: propiedade privada dos medios de produción, para cuia activación é necesaria a presenza dun traballo asalariado formalmente libre; sistema de mercado baseado na iniciativa e na empresa privada, non necesariamente persoal, proceso de racionalización dos procedementos directos e indirectos para a valorización do capital e a explotación das oportunidades de mercado con fins de gananza. Para Karl Marx o capitalismo fundase na relación entre traballo asalariado e capital, e máis exactamente na valoración do capital a través do plusvalor arrincado ó traballador. O traballo perde o seu valor apenas entra no mercado dos productos capitalistas, convertindose él mesmo en mercanduría. O capitalismo consiste, entón, nun modo de producción baseado na extracción de plusvalor a través de plustraballo do obreiro que é explotado ó seres obrigado a vender libremente a sua forza de traballo ó pusuidor do diñeiro e de medios de producción. Tratase dunha obligación exercida non sobor de escravos senon sobor de homes xurídicamente libres. Sin as liberdades burguesas, non existe un capitalismo moderno. A crise dos 30 puxo ó descuberto a incompatibilidade de unha economía
capitalista en crecemento desmesurado, onde a tecnoloxía permitía alcanzar
niveis elevados de producción, con un mercado de masas reducido. Á ves que
culmina un período crítico do réxime de acumulación imperante, aparece unha
pérda da confianza no "progreso indefinido" da tasa de gananza, reflotando o protagonismo do Estado coma modo de solución da crise. A etapa que seguiu á reestructuración do capitalismo despois da crise dos 30 amosa duas fases diferenciais. A primeira delas extendeuse ata a década dos 70 e baseouse na Conferencia en Bretton Woods de 1944, que foi a encargada de crear un orden económico mundial estabel. Foi creado o FMI, para supervisar o funcioamento do sistema moetario e otorgar préstamos ós países que tiveran dificultades na sua balanza de pagos, e o GATT (Acordo Xeral sobor de Aranceis Aduaneiros e Comerzo), que tiña o compromiso dos países para liberaliza-las suas barreiras comerzais a fin de facilitares o comerzo internazonal. Durante esta etapa dironse as seguintes transformazóns, non no estado espanhol, por suposto: A producción de manufacturas cuadriplicouse entre os anos 50 e 60. O comerzo mundial de bens elabourados multiplicouse por dez. A agricultura incrementouse sobor de todo po-las melloras na productividade. Estas transformacións inauguraron novas relacións entre o mundo desenrolado i o subdesenrolado, acentuaron os intercambios no primeiro de eles así como a competencia dos países industrializados, que exportaban a sua producción agrícola a precios competitivos. A era do automóvil facía tempo que tivera lugar, pero a multiplicación dos vehículos foi un fenómeno da idade de ouro, asentado sobor dos baixos precios do petróleo e o aumento da urbanización. Os principios do fordismo aplicaronse a novas formas de producción, dende casas de comida (a cadea Mac Donald’s é un fenómeno de posguerra) ata electrodomésticos (cada ves máis portátiles e diversificados), servizos coma o turismo, a educación, a moda, etc. O papel cada ves máis preponderante das empresas multinazonais. Se ben todavía non se advirten as espectaculares innovacions propias da revolución centífico tecnolóxica que sacudiría ó mundo na segunda mitade dos 70, é posibel visualizar algunhas tendencias. Exempro: xa se amosaba unha tendencia a aforrar man de obra. A clase obreira aumentou considerabelmente e produxeronse migracions de man de obra dende as zoas pobres ás de maior dinamismo económico. As inversions en seguridade social i educación lograron a expansión do mercado. Artículos de consumo que antes eran considerados un luxo, pasaron á categoría de indispensabels. O pleno emprego foi un compromiso en maior ou menor medida, e logrou xeralizarse nos 60. O Estado, concebido nesta etapa coma o Estado de Benestar, supuxo –nun comenzo- o conxelamento dos conflictos sociais que acosaron ó capitalismo dende o final da primeira guerra.

L.C.D

Anónimo dijo...

Cando se fala do GATT e do FMI como se fosen caritativas monxas benedictinas convén ter en conta o seguinte:
OMC (Organización Mundial del Comercio) se creó el 1 de abril de 1994, oficialmente como órgano de” liberalización" del comercio mundial en todos los ámbitos, y no sólo en el comercio de productos industriales, como había sido el caso de
su antecesor, el GATT (Acuerdo General sobre Aranceles y Comercio).
La OMC es la primera institución internacional que tiene un verdadero poder supranacional
de arbitraje ante los intereses en conflicto de las naciones. Es una institución de equilibrio, donde existe representación de todos los países del sur (otro tema es si pueden ejercer esa representación), a diferencia de la Organización para la Cooperación y el Desarrollo Económicos (OCDE),club de los ricos.

El BM mediante el BIRF (Banco Internacional de Reconstrucción y Fomento) y la AIF (Asociación Internacional para el Fomento) “concede créditos de ajuste”, es decir préstamos a cambio de ciertas medidas de ajuste estructural.
Impuso que los estudiantes de Ghana pagaran cuotas escolares a cambio de un préstamo; demandó que Tanzania privatizara su sistema potable; hizo que la privatización de las telecomunicaciones fuese una condición para otorgar la ayuda por el Huracán Mitch; demandó "flexibilidad" laboral, tras el tsunami asiático en Sri Lanka; empujó a que se eliminaran los subsidios alimenticios en el Irak post-invasión. A los ecuatorianos les importa muy poco la novia de Wolfowitz;(presidente del BM) o los agujeros de sus calcetines, más apremiante es que en 2005 el Banco retuvo los 100 millones de dólares prometidos, después de que el país se atrevió a gastar una porción de sus ingresos petroleros en salud y educación. Vaya organización contra la pobreza!!!

El FMI, formado por 184 países, donde los países del G8 tienen el 50% de su capacidad de los votos mientras que Africa y Asia juntas sólo cuentan con poco más del 15 %. El bloqueo de una decisión concreta requiere el 15 % de estos votos. USA 17,1%, Japón 6,13%, Alemania 5,99%, Francia 4,95% y Reino Unido 4,95%.Esto si que es “ética democrática”.

Como resultado fuerzan a sus "beneficiarios" a:

-Privatización de empresas públicas y estimulación de la inversión transnacional.
- Restricciones salariales, precariedad, movilidad, despido libre para facilitar esa inversión.
- Devaluar el tipo de cambio y liberalizar las transacciones internacionales (disminullendo barreras comerciales-ALCA,UE,...-, devaluando monedas, impulsando la exportación, eliminando subsidios, bajando los salarios,...)

En términos de desarrollo y equidad, estas políticas han sido y son desastrosas:

- Aumento de la desigualdad entre ricos y pobres en todo el mundo.
- Elevadas tasas de paro.
- Caída de los salarios.
- Incremento del número de pobres.
- Mayor pobreza entre aquellas personas que ya se encontraban en el límite.
- Concentración creciente de la riqueza nacional.
- Decadencia de la capacidad productiva nacional, particularmente en sectores como la agricultura a pequeña escala y la pequeña y mediana industria.
- Éxodo del campo a las ciudades.
- Rápida degradación del medio ambiente.
- Deterioro de los sistemas de asistencia médica y expansión de enfermedades.
- Abandono de la escolaridad de muchos niños y niñas. Incremento del analfabetismo funcional.
- Crecimiento de la carga impuesta sobre las mujeres, responsables de mantener los lazos sociales.
- Incremento de la violencia en estas sociedades.

A nivel global los efectos son igualmente preocupantes:
- Gran impacto sobre el medio ambiente (por ejemplo, se incrementa la deforestación para
obtener divisas).
- Migración masiva internacional.
- Caída de los salarios en todo el mundo.
- Extensión de enfermedades contagiosas.

La estrategia de ajuste estructural se aplica también en Europa del este y Rusia, e incluso, aunque por otras vías en los países más ricos (como en la UE por medio de los acuerdos de Maastrich).
Y es que, como dicen los economistas de la llamada Escuela Radical Americana, Samuel Bowles y Richard Edwards, para que existan beneficios, el conflicto entre trabajadores y capitalistas debe resolverse de forma lo suficientemente favorable
para los capitalistas, de manera que exista un excedente. Históricamente se han dado tres respuestas a esta cuestión: el fascismo, la socialdemocracia y el paro. Observamos, pues, cómo la globalización es la imposición del fascismo mundial.

Como brazo político la ONU y su Consejo de Seguridad, como brazo ejecutivo el G-8 y como brazo militar la OTAN… y que dios proteja a América porque Alá es grande y Bush su profeta.

Anónimo dijo...

Pois eu penso que o capitalismo debe desaparacer par dar paso a unha sociedade nova onde todos poidamos participar, opinar, amar, odiar e berrar. Onde esta participación na vida social e económica nos abra novos vínculos de solidaridade e apoyo mutuo ( contra o individualismo e apatismo xeneralizado). onde todos poidamos decidir tanto individual como colectivamente o modelo enerxético que queremos, o modelo urbanístico, o sistema productivo agrario o transpote a distribución en definitiva a autoxestión mediante a democracia directa, sin delegados nin intermediarios. Para iso pareceme que se debe derribar a propiedade privada porque esta é o xérmolo do privilexio, da exclusión, da opresión... (Por certo LCD explícame que é iso de "traballo asalariado formalmente libre").
Agora ben esta sociedade sería perfecta? Evidentemente non. O ser Humano, imperfecto por natureza, non pedería enxendrar unha sociedade perfecta (concepto tan suxeto a subxectividade)pero sí que se acercaría aos principios éticos de liberdade e xustiza (igualdade de dereitos e deberes.
Por certo LCD nesta sociedade, ao igual que neste foro, a túa opinión contaría coma de calquera outro unha vez cumpriras os teus deberes (traballo e producion)e os teus dereitos ( consumo e ocio) iguais ao resto dos demáis.
A min persoalmente o que propos (describes) paréceme máis do mesmo e non creo que ningún modelo socio-económico baixo o sistema capitalista (xenerador de desigualdades e inxusticias) poida merecer a pena porque este corrompe todo. E eu insisto, non quero nin necesito competir co resto de individuos da sociedade para nadas. E o avance dos procesos creativos non é unha exclusividade do sistema capitalista (cando o home primitivo desarrollou a pintura rupestre ata cando inventou os instrumentos para a caza e os utensilios de sílex que supuxeron un gran avance na "tecnica" do seu momento non sei se a propiedadade sería tan privada e os frutos da caza tan individualizados, pero bueno exemplos na historia hai moitos só falta vontade para querer coñecelos e interpretalos Desarrollista, productivista, sí pero a costa de que (ou de quen/cantos) e beneficiosa para quen?
Poucas tanto,moitas tan pouco!
O tema da pa moito e prefiro dar paso a outros debates, consideración ou suxestións de outros compañeiros para poder seguir razoando sobre estes e outros temas:
Despídome por agora con unha cita:“A lei é a mesma para todxs: Está igualmente prohibido a un/ha desempregada e a un/ha millonaria roubar un pan; e tanto a un coma a outrx estalles permitido fundar un banco ou un periódico. Así é como se respecta a igualdade de dereitos”.

anonimo dijo...

Este é un texto de Francisco Bustelo para comentar.
Entre los pocos izquierdosos auténticos que quedan y algunos comentaristas críticos está extendida la idea de que Roma ya no está en Roma, quiero decir que la izquierda en el mundo en general y en España en particular ya no es lo que fue.Por diversas razones, mayormente por contagio del derechismo que, según ellos, predomina aquende y allende de las fronteras, la izquierda ha perdido sus señas de identidad y, desnortada, cuando gobierna no sabe cómo cambiar la sociedad, tarea ésta a la que había estado llamada y que constituía su razón de ser.
Que la izquierda ha cambiado por doquier, es algo de lo que no cabe duda.Lo ha hecho porque el mundo ha cambiado mucho en los últimos 50 años, en algunas cosas para mal y en otras para bien.Hay países que han ido ciertamente a peor pero son los menos.Otros como España han mejorado claramente.Algunos, sin embargo, piensan y actúan como si viviéramos en 1950.Ser de izq. por entonces era relativamente sencillo.Había que hacer la tercera y definitiva revolución, es decir, acabar con la sociedad de clases, con la injusta desigualdad que había traído la segunda revolución, la industrial, que creó mucha riqueza,sí, pero en beneficio de unos pocos, con lo que las ideas de libertad, igualdad, fraternidad de la primera revolución no se habían materializado.
Trastocar el orden social y económico no era, claro está, empeño monstrenco.Había una receta que se creía infalible:nacionalizar para socializar los medios de producción.Con ello se acabarían la acumulación de capital, la plusvalía, la explotación, la existencia misma de ricos y pobres.Pero, por ser ingente, la tarea resultaba muy complicada.Y ¿cómo hacerla?.Eran varios los modelos:dictadura del proletariado de los comunistas, gestión colectiva de los anarquistas, conquista por los trabajadores del poder político preconizada por los socialistas.
Ninguno de ellos dio resultado.El que más se aplicó hasta en la tercera parte del planeta fue el comunista.Centenares de millones de personas creyeron en el.Su esfuerzo y, muchas veces, su generosidad de poco sirvieron.Al cabo de 70 años hubo que rendirse a la evidencia.El modelo sólo engendraba dictadura en el plano político e ineficacia en el económico.Lógicamente desapareció en lo principal y sólo subsiste en contados países.En uno de ellos, la Cuba de Castro, se mantienen dictadura e ineficacia.En cambio, en otro, la China del millardo y medio de habitantes, curiosamente la ineficacia económica del modelo inicial, tal vez por haberse introducido una paulatina privatización, muy poco marxista,se ha convertido en una portentosa eficacia que dura años y años, qizá al haber aprendido un pueblo viejo de siglos, de los yerros y aciertos de los demás.No obstante por ser un modelo harto singular no se puede exportar y por ello, paradogicamente, hoy, entre la izquierda genuina ya apenas hay maoístas, cuando antes proliferaban ni siquiera en la propia China.
Los anarquistas, huelga decirlo, nunca consiguieron aplicar su modelo.Hoy sólo atrae a muy pocos por reputarse con razón que sus hermosos planteamientos son del todo inviables. En cuanto a los socialistas no comunistas, conquistaron, efectivamente, el poder en varios países europeos en el S. XX, aunque no fueron los trabajadores quienes lo hicieron y desde luego, una vez en el poder no produjeron cambios revolucionarios:el sistema capitalista se mantuvo así en lo esncial, con la propiedad privada de los medios de producción.Sin embargo, gracias a la eficacia de la economía de mercado y a unas políticas sociales de apoyo a los de abajo, hubo un incremento notable del bienestar general, lo suficientemente amplio para que los ricos se hiciesen más ricos y los pobres vivieran bastante mejor, tanto incluso como para que dejaran de ser pobres.Con todo y ello ni en Suecia ni en Alemania ni en España, cuando los socialistas llegaron al poder hubo cambio revolucionario alguno. Por ello, los partidarios del cambio no suelen apuntarse a la socialdemocracia. En realidad, el difícil problema que se les plantea es que hoy no pueden apuntarse a nada. ¿Cómo van a apoyar a gobiernos que, pese a su etiqueta de izquierdas, dejan el sistema capitalista intacto? Entonces, ¿qué es lo que debería hacerse para contentar al buen izquierdista?
La dificultad estriba en que la añeja receta de socializar los medios de producción, que constituían la pieza maestra de toda política de izquierdas, resultó inservible. A decir verdad, no hay una explicación cumplida de porqué esa fórmula, en lugar de curarlos, agrava los males de la sociedad. La afirmación de un preclaro profesor escocés de hace más de 200 años de que no es la benevolencia del carnicero, el cervecero o el panadero lo que nos procura nuestra cena, sino el cuidado que ponen ellos en su propio beneficio, no ha sido desmentida. ¿Pero, porqué la humanidad sólo ha de funcionar si se basa en el egoísmo? Esta es la gran contradicción en que se desenvolvió la izquierda durante el siglo pasado: su teoría del cambio, atractiva como era, fracasaba al llevarse a la práctica.
Veamos el caso de España. En los últimos 25 años ha habido gobiernos socialistas durante 17. En ese largo periodo, excuso decir que no se ha producido socialización alguna, sino más bien lo contrario. La producción de bienes ha seguido en manos privadas. Afortunadamente dirán algunos. Quizá con razón, pero ya que la producción no se puede tocar para no estropearla, ¿no cabría haber mejorado más la distribución de la riqueza mediante los impuestos? Es verdad que ello tiene un límite. ¿Qué ocurrirá si se priva al empresario de sus ganancias?¿No sucederá que nos quedaremos sin cena, por falta de interés del carnicero, el panadero y el cervecero?
Con todo en ese terreno, si que cabe hacer más de lo que se hace. Resulta que la España de los 17 años de gobiernos de izquierda tiene menos fiscalidad y menos gasto social de la media europea. Cierto es que partíamos de cuotas bajas, pero, así y todo, el reformismo en España no ha sido nada radical en el terreno económico. También es cierto, sin embargo, que en otros aspectos ha habido más cambios, sobre todo en los últimos 3 años; alguno, como el relativo al matrimonio de homosexuales, hasta cabría tildarse de revolucionario.
Tal vez sea ese el cometido de la izquierda en el siglo XXI. Ya que como parece que habrá que esperar al siglo XXII o XXIII para que los avances del saber permitan cambiar el funcionamiento de la economía, luchemos entre tanto por las muchas causas pendientes: ecologismo, ayuda al tercer mundo, políticas generosas de inmigración, laicismo, educación, emancipación definitiva de la mujer, derechos humanos, antiimperialismo, coexistencia pacífica de nacionalismos, etc. Además, claro está de lograr un gasto social como el de Suecia.
El mundo actual es, desde luego, harto imperfecto, lo que hace que algunos o bien se vuelvan excépticos y piensen que todo queda siempre en buenas palabras o bien sueñen con la imposible revolución. Unos y otros olvidan, sin embargo, que la historia de la humanidad es la historia de la imperfección. Una imperfección que en lo pasado fue siempre mayor que la actual. Lo cual da alas para seguir creyendo en el progreso y en la labor de los progresistas en la política, el pensamiento, la educación, la cooperación, la familia, los medios de comunicación. Porque al final, desde una perspectiva histórica, ser revolucionario o ser reformista es cuestión de calendario. Porque la única meta que puede tener la racionalidad de nuestra especie, por incompleta que sea es progresar. Por eso es por lo que se puede ser razonablemente optimista. Por eso es por lo que al agorero que nos dice que vamos de mal en peor, aún cuando sea un buen izquierdista no hay que hacerle caso.

Anónimo dijo...

Respecto al texto anterior (De Francisco Bustelo), sólo unas preguntas:
1¿ A escala mundial todo va mejor?.¿ y a escala del ecosistema y la salud del planeta y sus habitantes?.Si cada 6 segundos (OMS dixist) muere un crio o cria por desnutrición o hambruna, ¿ qué progreso es éste y qué progresa en el mundo?.
2.-Un dato elocuente del progreso: " El gasto militar mundial ha crecido un 37% en los últimos diez años" ( Informe del SIPRI). Que yo sepa las aemas no se comen... y algo tendrá que ver con el progreso del capitalismo imperialista.. y algo tendrá que ver con que el promedio oficial de horas de trabajo semanales en los EEUU sea de 54 horas...y algo....
3.- Según el manifiesto comunista de 1848 para definir una situación social y económica como comunista se precisaban , como mínimo , la inexistencia de clases, y por tanto de capitalistas y proletariado asalariado, de dinero, de mercado, de concurrencia, de precios, de fronteras , de Estado...Nunca se ha dao esa situación, ni en la URS, ni en China, Cuba, Albania, Polionia, etc, etc.Para el comunismo revolucionario internacionalista esos paises y Estados han estado dominados por el sistema capitalista, comn trabajo asalariado y capital, empresas , monedas, fronteras, Estado , etc, etc. Que con decir ésto no se han solucionado los interrogantes sobre lo sucedido, es evidente, y se puede debatir sobre ello.
Lo mismo diría de les experiencias del anarquismo.Lo que veo es que una sociedasd basada en el egoismo genera lo que genera, e hipoteca el futuro a nivel medioambiental como nuinguna otra saciedad o civilización lo ha hecho hasta el presente a escala mundial.
4.-La izqwuierda no es algo inexistente.Es algo existente, actuante y gobernante en mucjhos lugaes e instituciones de mando de la sociedad. Es el ala izquierda del capitalismo... como fue definida por la Internacional Comunista en 192l y por elementos del anarquismo revolucionario, blanquistas, comunistas de consejos, etc.
A partir de estos puntos de partida, es natural que los enfoques sobre las políticas de izquierde se expresen tal como lo hago en este blogg.Yo, que odio al capitalismo, como la tradición de la que provengo.
Otto Más.

Anónimo dijo...

Triste esquerda, amparada sempre baixo o manto obscuro do medo que lle impide posuir a coraxe necesaria para autoimpoñerse ós seus propios erros.
Tal vez, e digo tal vez, por non dicer pobres de vos que non sodes quen de reconducir o rebaño.
Miles de homes contra o poder, ¿o poder de que? O poder dos cartos que vos vence sempre e afundevos para afianzarse unha ves tras outra pese ás derrotas
Tal ves un alquimista, un bruxo ou un Deus poideran cambiar o mal feito, que voltasen as sireas a mergullarse e a froita non apañada que servise de alimento para os animais, pero non, todo esta perdido. E unha clara derrota vista seculos atras polos profetas da economía e non me refiro ós liberais senon a propia xente de esquerda que atemorizada escondeuse nas covas en vez de loitar. ¿A qué ven o medo? ¿Non sodes moitos máis?. Pura cobardía que maldeciran os vosos herdeiros porque non lles quedará nada, nin siquer a terra para traballala, nin o mar para ir pescar i a culpa será toda vosa. ¿Poderedes con ela?
Diante esta a Cruz do Señor, que se apiade de vos.
L.C.D.

Anónimo dijo...

Un enfoque distinto:
O 19 de xullo de 1936 o proletariado español reponde (e resiste) ao estado franquista desencadeando unha guerra civil no que resiste 3 anos. O 23 de febreiro de 1981 en lugar un golpe de estado ante a indiferencia máis absoluta dos proletarios, quenes apenas se preocupan de cambiar a canle da televisión ou da radio. O contraste de actitudes corresponde a que no 36 o proletariado era o principal factor político social, mentres que no 81 non contaba nin sequera como “factor auxiliar” de intereses alleos. Se o golpe do 36 ía na súa contra o do 81 foi un axuste de contras entre diferentes partes do poder. Os golpistas do 81 pasaron do proletariado porque non era máis que unha figura secundaria da oratoria publica, algo historicamente esgotado.
Durante os anos da “transición económica” cara as novas condicións de capitalismo (anos 80) a clase obreira foi fragmentándose e resistindo a escala local a súa reconversión ata converterse en masa de manobra de operacións políticas e sindicais que acabarían por destruíla.
Isto lévanos a pensar que os partidos políticos e os sindicatos reformistas que recollen as migallas que deixou para eles a transición (levada a cabo pola dictadura franquista e polos monárquicos) entran no xogo do poder. Pasando uns polo parlamento e os outros polos comités de empresa (herdeiros do sindicalismo vertical franquista) desmobilizan e destruen á clase obreira, levándoos a calexos sen saída, facéndolle o xogo ao poder (que os soubo levar ao seu terreo a cambio de concederlles certos privilexios), destruíndo a conciencia de clase que caracterizara as orixes destes mesmo partidos e sindicatos e arrastrando a toda a clase traballadora esgotada, dividida e olvidada a o pasotismo, a o delegacionismo, a súa morte.
Estes partidos e sindicatos que se converten en xestorías do poder e non nas ferramentas de loita (loita de clases, sen a cal a conciencia de clase desaparece) que (quizais) algún día foran.
Na miña opinión a os partidos socialdemocratas son un erro e a dictadura do proletariado outro. Nin eliminan a explotación do home polo home, nin permiten a creación dunha sociedade libre e participativa. Se o ser humano non é capaz de autogobernarse como é posible que poida gobernar ós demais. Se non somos capaces de autogobernarnos como pobo como é que podemos ser capaces de elixir a quen queremos que nos goberne.

“No queremos engañar a nadie, y lo décimos firmemente para que toda la clase obrera lo oiga: la República, o cualquier régimen político por el estilo, con socialistas o sin ellos, no resolverá jamás el problema obrero. Un sistema basado en la propiedad privada y en la autoridad de mando, no puede privarse de tener esclavos. Y si el trabajador quiere ser digno, vivir libre y dueño de su propio destino, no debe esperar a que se lo entreguen, porque la libertad económica y política no se da, sino que hay que conquistarla. ¡De vosotros, pues obreros, depende el continuar siendo esclavos modernos u hombres libres! ¡Vosotros debéis, por tanto, decidir!”

Saúde

Anónimo dijo...

Un enfoque distinto:
O 19 de xullo de 1936 o proletariado español reponde (e resiste) ao estado franquista desencadeando unha guerra civil no que resiste 3 anos. O 23 de febreiro de 1981 en lugar un golpe de estado ante a indiferencia máis absoluta dos proletarios, quenes apenas se preocupan de cambiar a canle da televisión ou da radio. O contraste de actitudes corresponde a que no 36 o proletariado era o principal factor político social, mentres que no 81 non contaba nin sequera como “factor auxiliar” de intereses alleos. Se o golpe do 36 ía na súa contra o do 81 foi un axuste de contras entre diferentes partes do poder. Os golpistas do 81 pasaron do proletariado porque non era máis que unha figura secundaria da oratoria publica, algo historicamente esgotado.
Durante os anos da “transición económica” cara as novas condicións de capitalismo (anos 80) a clase obreira foi fragmentándose e resistindo a escala local a súa reconversión ata converterse en masa de manobra de operacións políticas e sindicais que acabarían por destruíla.
Isto lévanos a pensar que os partidos políticos e os sindicatos reformistas que recollen as migallas que deixou para eles a transición (levada a cabo pola dictadura franquista e polos monárquicos) entran no xogo do poder. Pasando uns polo parlamento e os outros polos comités de empresa (herdeiros do sindicalismo vertical franquista) desmobilizan e destruen á clase obreira, levándoos a calexos sen saída, facéndolle o xogo ao poder (que os soubo levar ao seu terreo a cambio de concederlles certos privilexios), destruíndo a conciencia de clase que caracterizara as orixes destes mesmo partidos e sindicatos e arrastrando a toda a clase traballadora esgotada, dividida e olvidada a o pasotismo, a o delegacionismo, a súa morte.
Estes partidos e sindicatos que se converten en xestorías do poder e non nas ferramentas de loita (loita de clases, sen a cal a conciencia de clase desaparece) que (quizais) algún día foran.
Na miña opinión a os partidos socialdemocratas son un erro e a dictadura do proletariado outro. Nin eliminan a explotación do home polo home, nin permiten a creación dunha sociedade libre e participativa. Se o ser humano non é capaz de autogobernarse como é posible que poida gobernar ós demais. Se non somos capaces de autogobernarnos como pobo como é que podemos ser capaces de elixir a quen queremos que nos goberne.

“No queremos engañar a nadie, y lo décimos firmemente para que toda la clase obrera lo oiga: la República, o cualquier régimen político por el estilo, con socialistas o sin ellos, no resolverá jamás el problema obrero. Un sistema basado en la propiedad privada y en la autoridad de mando, no puede privarse de tener esclavos. Y si el trabajador quiere ser digno, vivir libre y dueño de su propio destino, no debe esperar a que se lo entreguen, porque la libertad económica y política no se da, sino que hay que conquistarla. ¡De vosotros, pues obreros, depende el continuar siendo esclavos modernos u hombres libres! ¡Vosotros debéis, por tanto, decidir!”

Saúde

Anónimo dijo...

No texto, Francisco Bustelo fai referencia ao anarquismo como unha solución moi romántica pero non posible de levar a cabo. Sería interesante falar da revolución en Ucrania 1917-1921, a Revolución en Weimar nos primeiros anos 20 ou o exemplo máis cércano para nós como foi a Revolución Social española.

O que pretendo é facer certa xustiza a aquelxs loitadorxs que (equivocadxs ou non- poderíase discutir-) intentaron co seu sacrificio persoal levar á práctica REAL unha transformación social e económica que EXISTIU.
As colectividades de Aragón, non son un caso único. Tanto ou máis importantes foron as colectivizacións dos campos, industrias e servizos en Cataluña e no Levante que demostraron que a “utopía libertaria” non só era unha utopía senón que pode ser unha REALIDADE.

Dito isto considero que sería un error por parte dos que nos movemos no ámbito libertario idealizalas e adoralas como se fosen modélicas senón estimular a crítica para con ela poder ver cales puideron ser os seus erros e ir tamén sacando lección que afecten aos futuros procesos revolucionarios que se puideran dar.

Como non pretendo enrollarme moito co tema só vou aportar a acta de constitución da Federación de colectividades de Aragón en febreiro de 1937 (tras varios meses de funcionamento). Podería aportar máis datos sobre o seu funcionamento, inquedanzas, logros e derrotas (que tamén as houbo) pero non quero estenderme demasiado (de momento).

Repito non pretendo abrir eternos debates sobre unha ou outra idea pero si que creo que debemos de partir dunha base de coñecemento de certas cousas para empezar a debatir...

Anónimo dijo...

“Más de quinientas colectividades, reuniendo entre todas unos 300.000 colectivistas, estuvieron representadas directamente por los seiscientos delegados que en número aproximado asistieron al Congreso. Del valor comparativo de estas cifras se desprende un hecho que, por parecerme sumamente importante, no puedo dejar de señalar ahora mismo. Si el Aragón liberado contaba en ese momento con 500.000 habitantes, los 300.000 colectivistas representaban la mayoría de la población, y gracias, precisamente, a esa circunstancia, pudieron llevar a término la experiencia del comunismo libertario.

En los días 14 y 15 de febrero de 1937 tuvo lugar en Caspe -pequeña ciudad de la provincia de Zaragoza- el congreso constitutivo de la Federación de Colectividades de Aragón.

Asistieron a él unas seiscientas delegaciones que representaban a todas las colectividades de las 25 comarcales ya constituidas, una delegación oficial del Comité Nacional de la CNT, una del Comité Peninsular de la F Al y otra del Comité Regional de los Grupos Anarquistas de Aragón, Rioja y Navarra.

Acuerdos tomados en el Congreso:

«1° Con la denominación de Federación de Colectividades Agrícolas, se constituye en Aragón una asociación que tendrá por misión la defensa de los intereses colectivos de los trabajadores organizados en las mismas.

2° Atributos de esta Federación:
a) Propagar intensamente las ventajas del colectivismo basado en el apoyo mutuo.
b) Controlar las granjas de experimentación que puedan crearse en las localidades donde las condiciones del terreno sean favorables para conseguir toda clase de semillas.
c) Atender a los jóvenes que tengan disposiciones para la preparación técnica mediante la creación de escuelas profesionales especializadas.
d) Organizar un equipo de técnicos que estudien en Aragón la forma de conseguir mayor rendimiento del trabajo que se efectúa en las diversas labores del campo.
e) Buscar las expansiones comerciales en el exterior de la región, tendiendo siempre a mejorar las condiciones del intercambio.
f) Se ocupará también de las operaciones comerciales con el exterior, mediante el control, por estadísticas, de la producción sobrante de la región, y por lo tanto tendrá a su cargo una caja de resistencia para hacer frente a todas las necesidades de las colectividades federadas, siempre en buena armonía con el Consejo de Defensa de Aragón.

3° En el aspecto cultural, esta Federación se cuidará:
a) De procurar a las colectividades todos los elementos de expansión que a la vez que sirvan de distracción eleven la cultura de los individuos en sentido general.
b) Organizar conferencias que tiendan a perfeccionar la educación del campesino, como asimismo veladas de cine y teatro, giras y cuantos medios de propaganda sean posibles.

4° Para la buena tramitación de todo lo estatuido, la Federación nombrará un Comité Regional de Colectividades que constará de los siguientes cargos: secretario general, secretario de actas, contador, tesorero y dos vocales.

5° El secretario general tendrá a su cargo la orientación del Comité, el sello social y la tramitación de cuantos expedientes presenten las colectividades.
El secretario de actas levantará actas de cuantas reuniones celebre el Comité de la Federación; en ausencia del secretario general, ocupará accidentalmente este cargo.
El contador llevará la contabilidad de la Federación, abriendo cuentas corrientes de los depósitos que le entreguen los Comités Comarcales; de una manera normal efectuará las liquidaciones con el tesorero.
El tesorero será el encargado de guardar los fondos de la Federación y de pagar cuanto se le presente al cobro, avalado anteriormente con la firma del secretario, del contador y sellado con el sello de la Federación.
Los vocales constituirán las diferentes comisiones que se precisen para el desenvolvimiento interno de la Federación, como: propaganda, estadística, asesoramiento técnico, etc.

6° Esta Federación, siguiendo las normas federativas, organizará tantas federaciones comarcales como estime necesario para el buen desenvolvimiento de las colectividades, las cuales mantendrán relaciones cordiales con los Consejos municipales y con el Consejo General de Aragón, respectivamente.

7° Para el efecto del suministro de los colectivistas, se establecerá la carta de racionamiento.

8° La Federación de Colectividades Agrícolas y Complementarias celebrará un congreso ordinario cada seis meses, más los extraordinarios que se crean pertinentes.

9° En cada congreso ordinario será renovado la mitad del Comité de la Federación.

10° El Comité Regional de las Colectividades residirá en Caspe.

11° El ingreso en esta Federación Regional de todas las colectividades que se constituyan después de su creación, deberá ser acordado en asamblea general por los vecinos de la colectividad solicitante, mandando copia del acta al Comité Regional para su archivo correspondiente y aprobación necesaria.

12° Para que la solicitud tenga validez, las colectividades harán constar su acatamiento a lo que estos estatutos determinen.

13° Estos estatutos serán impresos y distribuidos en un carnet de identidad a cada uno de los colectivistas federados.

14° Todo cuanto se acuerde en los Congresos y Plenos que celebre esta Federación tendrá validez, aunque no esté previsto en los presentes estatutos.

Dado en Caspe, a 15 de febrero de 1937.

Por la ponencia:
Don Gonzalvo, Angel Torenas, Magín Millán, José Martín, José Mavilla, Salvador Pons, J. Ariño, Bernabé Esteban, Francisco Muñoz, Miguel Lamiel, José Mur y Fulgencio Dueñas.»

Anónimo dijo...

En materia de abastecimiento se adoptó la siguiente resolución:

«Debe abolirse la circulación de la moneda en el seno de las colectividades, creando en su efecto la cartilla de racionamiento, quedando en poder de la colectividad la cantidad precisa para sus necesidades internas.

Para que el Comité Regional pueda atender al abastecimiento de las colectividades en productos de importación, las colectividades o los Comités Comarcales facilitarán al Comité Regional una cantidad de dinero o en especies, de acuerdo con la riqueza de cada colectividad o comarca, para crear la Caja Regional.»

Aun cuando no era general el uso de la cartilla -ya que había colectividades que utilizaban su propia moneda- la asamblea opinó que dado el poco volumen monetario de la región y el rechazo que los colectivistas venían experimentando hacia el dinero, la cartilla facilitaría la adquisición de artículos en los almacenes de la colectividad. Para las adquisiciones o consultas médicas fuera de la región se entregaría al colectivista la cantidad necesaria en moneda nacional. Este método, que se aplicaba ya en muchos pueblos se extendió por toda el área colectivista sin presentar dificultades.

En cuanto a los productos de importación que el Comité Regional necesitaba para suministrar a las comarcales, unas veces los adquiría con dinero del fondo regional del que se habla en el presente dictamen; pero cuando la compra era a base de trueque con los frutos de la región, éstos iban directamente de los silos de origen al lugar de destino, sin pasar por ningún depósito regional, evitando de ese modo trasiegos inútiles y otros inconvenientes. El Comité Regional, para ordenar estos intercambios no tenía más que consultar las estadísticas y decidir en razón de las reservas existentes y de los acuerdos establecidos con las comarcales…”

O mellor é que eu son un romántico pero isto (e máis datos que se poderían aportar) parece unha auténtica Revolución. Por qué non se extendeu cara outras zonas?Se foi relativamente curta para ser canto menos tida en conta, se había problemas cos individualistas e outras problemas polo estilo podense facer conxetura sobre o seu futuro. Eu penso que coa tradición e madurez revoluionaria daquela xente tras anos de formación nos ateneos, nos sindicatos, nos campos, nas escolas libres,... serían difíciles de vencer se non fora pola forza militar tanto do bando fascista como do estalinista.

Saúde

Anónimo dijo...

Ola.Os derradeiros mensaxes introducen temas moir importantes e interesantes.Non podo entrar a fondo no tema agora, por falta de tempo. Sí que vexo importante suliñar varias cuestións.
- Un dos grandes problemas das experiencias revolucionarias foi o aillemento no que se viron sumidas, que impedíu expresión de moitíasimas das suas potencialidades. A contrarevolución , facendo o seu nefasto traballo, impúxose de variadas maneiras, e cara ao futuro manter un fio de continuidade práctica e teórica fíxose unha laboura precaria e dificultosa. No caso das colestividades esto foi tamén patente.
2.Para mín, na liña dos partidarios do comunismo internacionalista, o apoio da CNT ao Frente popular ( así coma a do POUM), xugóu un importante papel na desmovilización da clase obreira doseu terreo de loita auótnoma, para ser carne de cañon e de maniobra dos dirixentes burgueses do Frente Popular.Isom, unido as presións contras dos sociatas e os estalinistas, derivóu cara a unha situación militar onde eera cuestión de tempo que gañasen os nacionáis fascistas.As democracias europeas i estadounidense preferiron sacrificar ao proletarido e parte da burguesía, por que o curso á guerra mundial estaba aberto e temían o seu potencial de conciencia e de rabia clasista .
3.- Calquer fórmula pola que se opte, se o preoceso revolucionario quedaaillado, está condeada a retroceder, dexenerar e _ou sucumbir.Na Rusia revolucionaria, o intento de ganar tempo e impulsar a revolución mundial xeneróu problemas serios e involucionóu cara a unha situación de dominio do estalinismo e desenrolo do sistema capitalista.
Considero que se non se empregara a fórmula bolchevique, e fora sustituida pola libertaria,ou polas teses de Rosa Luxemburgo, por exemplo, pasaría algo semellante.Da para discutir a fondo.
Cantidade de edictos dos soviets en Rusia son semellantes a essos planteamentos das colectividades que aparecen nos textos anteriores.Tamén se falaba de diñeiro, pero controlando o seu uso, etc, etc,Pero eso coincidía ca guerra, a fame, a dispersión e a confisión , amén das inexperiencias, sabotaxes varios, ilusións , egoismos pequeno burgueses, etc, etc.Temas moi amplos, que poden ser tratados noutros momentos.
Saude. Otto Más.

Anónimo dijo...

Dende que Zapatero chegou ó poder todo-los anos sona a misma canción: o seu
grupo parlamentar veas e desexás para sacar adiante os orzamentos xerais do Estado do ano seguinte. Nun país normal, cando o Goberno non conta nas cámaras con maioría absoluta, procura acordos coa oposición que permitan manter o esencial da política económica do Executivo facendo, eso sí, algunhas concesions puntuais. Con Zapatero, nembargantes, non é así. Tan enfeudado está ós seus socios nacional-comunistas que unha negativa de éstes tira por terra os orzamentos e con eles a estabilidade do gabinete e o bon goberno da economía. A negativa é máis que presumibel habida conta da catadura política de semellantes compañeiros de viaxe.
Os comunistas de Llamazares piden gasto público a mansalva e máis burocracia a
todo-los niveis. Os independentistas de ERC, pola sua parte, un paquete sempre
crecente de concesións e privilexios para Cataluña. O primeiro é pouco menos
que suicida nunha coiuntura tan delicada como na que se atopa afora a nosa
economía, requente ó máximo e ó borde dunha recesión. O segundo non é nin
do gusto do ministro nin demasiado vendibel ante una opinión pública que
empeza a estar bastante farta das ameazas, as chulerías e os desplantes
da Esquerra.
Difícil papeleta para o Goberno que, queira ou non, ten que sair desta
o mellor librado posibel. A mellor opción sería convocar eleccions e deixar que
sexan os cdadans os que redibuxen o mapa do poder nacional deixando con un
palmo de narices ós diputados da Esquerra catalana, que con 600.000 votos
pretenden gobernar un país de 44 millóns de habitantes. Pero Zapatero é
testarudo e dende a sua chegada á Moncloa anda obsesionado con imitar a Aznar
alongando a lexislatura até o seu derradeiro día, e máis agora que a ETA se lle
revolveu rompendo unilateralmente o proceso de rendición. Acceder ás
esixencias de Esquerra parece pouco factible, e prorrogar o orzamento de 2007
non é unha idea moi afortunada; sería algo así como condear a España ó
desgoberno económico durante todo un ano.
Faga o que faga Zapatero teno complicado, i é que quen sementa ventos
remata sempre recollendo tempestades. O peor é que o refrán non se o vai a
aplicar Zapatero; a cruda realidade no-lo vai a aplicar a todos.

L.C.D.

Anónimo dijo...

Xa que nadie expresa a súa opinión eu vou falar de Hstoria.
Un factor que se comenta é o aillamento como inimigo principal do sentir revolucionario. Efectivamente tódolos movimentos revolucionarios vironse aillados en menor parte pola falta de consolidacion dun movemento internacionalista forte que presionara en todolos estados para extender a revolucion. E en maior medida este aillamento tamén propiciado polo freo posto polo resto de estados para manter os seus privilexios. Problema importantisimo sin lugar a dúbidas.

Por outro lado coméntase a colaboración da CNT-FAI (tamén do POUM)coa Fronte Popular. Eu penso que, refirome ao caso da CNT-FAI, sempre mantivo unha postura revolucionaria frente a calquera réxime e calquera momento político sen excepcións. Outra cousa é que certos sectores, individualidades e demáis tomaran certas posturas máis ou menos controvertidas e nunca estes sectores tiñan ningún poder de decisión sobre as base traballadora que compoñia unha asamblea, un sindicato, unha colectividade ou unha federación local de sindicatos. O que si e certo que a CNT no seu discurrir histórico mantense aberta a calquera "Alianza Obreira" con outros sectores do movimento obreiro sempre que se garantizara o seu obxectivo revolucionario (ver caso de Asturias no 1934 onde a CNT acude a chamada da UGT e propicia quizais tamen a entrada do PCE, con escasisima militancia, para formar unha Union de tódolos traballadores contra o capital. Union que fracasa o demostrarse o interés político do PSOE de demostrar ao goberno dereitista da CEDA o seu poder de convocatoria mediante a manipulaicón da UGT) e motivo polo cal a Revolucion é pisoteada polo estado causando miles e miles de mortos e feridos e represialados deixando a asturias pobre en caracter revolucionario como se viu despois no ano 36).
CNT só neste período declaralle a oposición á republica en diversas ocasións. O 1 de maio de 1931 a CNT toma o palacio da Generalitat Catalana para dar un primeiro toque de atención sobre a súa postura ante a nacente república. No ano 33 en xaneiro provocanse varias rebelions onde se proclama o comunismo libertario (caso máis coñecido Casas Viejas) ante o incumprimento da prometida e cacareada Reforma Agraria e que estaba levando a pobreza extrema o traballor do campo (se antes falamos de aillamento imaxinadevos agora...).As repercusións da masacre que fai o estado para sufocalas leva a caida de Azaña do goberno e a impunidade dos asasinos (capitan Rojas que non pisa a cadea). No 34 impulsa o caracter revolucionario das revolucions que sendo de (relativamente) pequena importancia nas distintas rexions do estado toma o seu punto máis alto na arriba referida Revolucion de Asturias.
Outro tema que se lle vota en cara e a súa participacións da Cnt nas eleccions da Fronte Popular. A CNT non pide abertamente o voto nunca ao Frente Popular senon que o Comite Nacional fala da liberdade de elección aos seus militantes e non fai a típica campaña abstencionista con motivo de que a Cnt contaba con 40000 presos sociais e os comites propresos estaban fartos, e o Frente Popular prometera a súa liberación. Tema controvertido tamén.
Integra máis tarde o Comite de Milicias Antifascistas en Cataluña mediante o Comité de Defensa Confederal que xa levaba tempo (2 anos de goberno filonazi) prevendo unha posible rebelion militar e un auxe claro do fascismo. A esté comité esixese que declare a súa posición revolucionaria cousa que fai nun primeiro momento incluso Companys.
Tema máis controvertido é a colocación de 4 ministros anarquistas no goberno. Pensouse naquel momento que a CNT coa inmnesa cantidade de militnates que tiña (mais de 1 millon: 1 de cada dous obreiros afiliados a un sindicato estaba na CNT) non podía quedar fora das decisións que o goberno da republica tomara en canto a guerra. Decisión que na miña opinión foi un erro pero que como xa dixen antes non tiña ningún poder executivo sobre o funcionamento da CNT.

Bueno o tema e amplio e da pa moito pero invito aos compañeiros deste blog a que sigan opinando sobre estes e outros temas que hai que darlle traballo as neuronas..

Saúde

Anónimo dijo...

O tema de si a CNT-FAI foi unha forza capaz de manter a independencia antagónica da clase proletaria no periodo reublicano dá para moito debate. Pola miña parte , agora non dispoño de tempo suficiente para aportar boa documentación.Procuraréi facelo cando poda.Como se desprende das miñas intervencións, defendo a postura das tendencias internacionalistas que viron que a CNT non fora capaz desa tarea, e de formas indirectas, primeriro , e logo máis directas, metéuse na defensa da republica burguesa, e propicióu que os xefes republicanos de toda caste non foran vistos por moit@s obreiros e sectores radicáis como nemigos abertos de clase, e polo tanto a a sua acción viuse negatívamente comprometida. O derrotismo revolucionario en ambos bandos non foi a sua liña de actuación, senón o paoio crítico ao bando republicano... que logo os deixóu tirados , pirandoun boa parte dos seus capos ao estranxeiro, tolerando as razzias contras do PCE e da poli contra os intentos revolucionarios ( moitos libertarios e anarcocomunistas sofriros as consecuencias), etc.A burguesía utilizóu decretos contras as folgas obreiras nos sectores dependentes da guerra, ui éstes cada vezz eran maiores.Eso socavaba a indepencia de obrar no seu terreo de clase, e o desplazaba á incorporación ao frente ou a organismos que tentaban controlar çareas da sociedade, deixando as fundamnetáis en maos dos poderes republicanos.O POUM fixo o mesmo, e peor, e mesmamente tamén sofríu as consecuencias do obrar estalinista e socialdemoc´rata.
No tocante ao levantamente o de Asturias , no 34, a postura xusta deberái ser a dos mementos de Xulio 17 por parte dos bolcheviques e unha parte destacada do anarcocomunismo de Rusia ( ver a Archinof, p. exº).Compre repasar material destas tendencias ( por exemplo escritos da columna de ferro da CNT-FAI, elementos dos amigos de Durruti, do grupo de Grandizo Munis (logo Fomento Obreiro revolucionario, con Benjamín Péret e outros internacionalistas), da " Guerre de clase" de Bernieri, da Unión comunista de Chazée, e sobre de todo, en canto ás miñas simpatías , do publicado en " Bilán "( Balance) pola fracción internacionalista comunista italiana, belga e francesa.
Como vedes , reflexar acertádamente, ses simplismos , todo ésto, leva tempo.
Saude,Otto Más.

Anónimo dijo...

"Queridos tertulianos":
Recén chego das miñas vacacións, que tamen teño dereito, e atopome con 34 comentarios. Estades facendome traballar moito.
LCD. Deixa xa de falar do administrador. Xa che dixen que podes poñer o que che veña en gana, pero se gustas de escribir, tamen tes que aguantar o que che contesten. Non penso borrar nada e moito menos, son quen de cambiar o nome do Ateneo. Xa nos quedou ben claro que ti non te idenntificas con el. Pois nada home. Non estás obrigado.
Para os socios: Xa podedes enviar máis cousas para publicar. Unha aperta.

Anónimo dijo...

De novo Suso.
Acabo de ler os ultimos comentarios. Penso que estamos tocando temas diferentes ao do texto. Se alguén quere tocar asuntos historicos, do 36 ou do que queira,mellor enviar un texto que poñerlo como comentarios.
Saude

Anónimo dijo...

Perdón por falar do administrador, non sabia eu que non podía facelo. Faime lembrar algo aquela frase da igrexa católica "No pronunciarás el nombre de Dios en vano". Grazas por non obrigarme a identificarme co Ateneo, quitasme un gran peso de enriba, e grazas tamén por deixarme escribir o que me de a gana, ti sabes coma min que eiquí no estado espanhol, a mínima, secuestranche o blog e seria unha magoa.
Eu non pretendo que borres nada, tan só me queixei de algún que tratou de facerme o vacío, chegou ao insulto e vin que este interesante espazo poderiase convertir nun lugar para o pensamento único, un estilo de Faes pero coas ideas cambiadas.
Aclaroche que eu comparto algunhas cousas que decides, non todas, considerome liberal e superei certos dilemas que vos plantexades na actualidade, ainda que noutro momento pensei coma moitos de vos, agora vexo as cousas de outro xeito, ¡serán os anos!, e como me das a oportunidade de manifestalo pois seguirei, có teu permiso, opoñendome ao que non comparta ainda que sexa obra i gracia del SEÑOR ADMINISTRADOR.
Saudos, L.C.D.

Anónimo dijo...

Do Administrador para LCD.
Vai rañala. Se queres opinar opina pero non andes a provocar. E se continuas dando a coña mandoche rapidamente a tomar por saco.
E agora non veñas con perolatas da liberdade de expresión porque este é un foro para debates e o administrador non vai perder o tempo contigo en estupidices infantiloides.
Ti decides se queres que deixe os comentarios o se prefires que chos bloquee.

Suso.

Anónimo dijo...

¿Vai rañala, perolata, estupido, provocador, infantil?. Tal vez non te entendín ben, tal vez sexa eu quen non desexe voltar por eiquí antes que ti me botes. ¿Parecenche formas de tratar así a un convidado, que pode ser un maior?
Fai como che pete, Suso, o de perder o tempo é cousa tua, eu ahí non entro nin saio. Eu non caio na baixeza do insulto nin intento provocarte a ti nin a ninguén. Xa sei que tés a chave pero pidoche que non me ameaces (entendo os avisos, as ameazas fodenme un pouco). Deixame escreber, si queres, ou pecha a porta, ti es o que decides, máis o libre pensamento.
¿Estamos dacordo?
L.C.D.

Coda
Non sei se se está a debatir sobor do AVE ou do texto de Bustelo.

Anónimo dijo...

Pois....abur.

Suso.

Anónimo dijo...

Hola .Para que non se mezclen churras e merinas, éu vexo de recibo que se un responde a un texto doutro, siga a continuación outra resposta... ata que non haxa máis que decir.. trátase de reciprocidade e de ánimo indagatorio e crítico. I esto facilitaría que mesmo haxa outr@s intervintes que vaian ao tema, poñan na mesa otros enfoques, aporten novos ou diferentes elementos, matices, etc, etc.
Pola miña parte, se non comprobo algo así, non teño puñeteras ganas de meter máis comentarios.
O nivel é penoso, por que o estado de desmovilización e de confusión é enorme.
O mellor é debater entre a xente que realmente aporte algo, e pasar de cotilleos, politicallada$, ou lerias con xente que nin escoita nin quere escoitar.
Respeto dos insultois, creo que considerar partícipe dunha ideoloxía do enemigo a alguén é facer unha descripción do seu sitio real.Insultar é " dirixir a algúen expresións ofensivas", e por eso é normal que na loita de clases se insulte, iguaL que se pode chamar á ofensiva.
Cando se dí ( caso de LCD ) que o proletariado non é explotado , ou outros planteamentos do cinismo liberal contemporáneo ( especialmente os dirixidos a un suposto modo de vida do autor do artigo ouxeto de comentario e debate, Miquel Amorós), eso tamén son expresiós efensivas para quenes sufrimos esa explotación e as suas consecuencias, os enganos e as repetidas terxiversacións. A diferencia é que non reaccionamos como moralistas, senón como loitadores... aos que se nos insulta de seguido, e que preparamos , cuan vello topo, a horadación das ideas do vello mundo para preparar a quenes sí temos motivos anticapitalistas para resitir e impulsar os movimentos o mellor posible.
A certos caracteres teimudos o mellor é aplicarlle o dito de " non hai mellor desprezo que non facer aprezo".
Saude.Otto Más.

Anónimo dijo...

Deixando, polo momento, a contestacion que tiña para os temas plantexados polo compañeiro Otto Mas (co cal comparto gran parte dese análise histórico)sobre os erros na xestion do programa revoluionario do 36-37 aos cales penso contestar en algun debate posterior por ser bastante amplios para expresar aqui. Outro problema é que non me parece interesante facer un diálogo con Otto Mas senón hai participación nese debate. Bueno xa seguiremos co tema...
Paso a facer mención de que o progreso,lease neste caso AVE_TAV ou TGV, non entende de países, nin nacionalidades e non é unha exlcusividade da nosa rexión. No Brasil seguen a darlle caña o tav e as súas proclamas son as seguintes:
"O governo neoliberal, tecnocrático, corrupto, destruidor da natureza, de vidas, do presidente Lula, anuncia mais um projeto megalomaníaco, caro, elitista e que causará um grave impacto ao meio ambiente. Trata-se do TAV, do Trem de Alta Velocidade que ligará a Estação da Luz, em São Paulo, à Estação Central do Brasil, no Rio de Janeiro.

O projeto foi divulgado nesta segunda-feira, 28 de maio, pelo Ministério dos Transportes, que espera publicar em agosto deste ano o edital de licitação para conceder à iniciativa privada a execução do projeto que custará mais de R$ 18 bilhões. O projeto faz parte do Programa de Aceleração do Crescimento (PAC) do governo federal, mais conhecido como Programa de Aceleração do Capitalismo.

E quem está por trás desta mega-obra? O grupo italiano Impregilo, aliado a um "pool" de empreiteiras brasileiras, diga-se, as três empreiteiras que sempre "mamaram" nas tetas dos governos - Odebrecht, Andrade Gutierrez e Camargo Corrêa -, a francesa Alstom e o consórcio coreano Korean Train Express. E mais os bancos dispostos a financiar o projeto: o BEI, o BNDES, o BID e o BNP Paribas, entre outros.

Especialistas dizem que os custos desta obra são tão elevados que o negócio só tem sustentabilidade com subsídios estatais. Assim, tudo indica que mais dinheiro público será torrado nesta empreitada desenvolvimentista.

Em seu trajeto de 403 quilômetros o TAV cortará vários municípios do Vale do Paraíba, boa parte envolvendo a Mata Atlântica, regiões montanhosas e rios. Estima-se que serão construídos 23 túneis, outros tantos viadutos e pontilhões. Áreas serão desapropriadas. Em suma, um autentico desastre ambiental.

Para quem não sabe, a circulação do TAV exige que os traçados sejam retilíneos, com raios mínimos de curvatura, o que implica grandes movimentos de terra. O impacto duma linha do TAV sobre o território é comparável ao de uma grande estrada, às vezes pior, necessitando de enormes infraestruturas básicas.

Além disso, os trens de alta velocidade precisam de um consumo energético desproporcionado, causador do câmbio climático. Uma gigante infraestrutura elétrica que gerará grandes campos magnéticos, que, comprovadamente, causam problemas de saúde. Proporcionará um enorme impacto sonoro, barulho, no seu trajeto. Mais: o complexo de segurança e isolamento do TAV demandará mais infraestruturas, com destruição de áreas rurais. Potenciará as grandes aglomerações, logo, mais consumo, mais lixo, mais alienação, mais necessidades artificiais...

E tudo isso em nome do desenvolvimento, da cultura da velocidade, dos interesses econômicos das empreiteiras e políticos, da arrogância, da prepotência...

E onde está à malha ferroviária convencional brasileira? Uma parte está sucateada, os passageiros foram abandonados, e a maioria na mão e no bolso da iniciativa privada, do agronegócio, do transporte de cargas, das empresas operadoras de logísticas... desde a privatização no governo Fernando Henrique Cardoso.

Lá na Europa, precisamente na Itália e na Espanha, atualmente há um movimento com bastante força e presença social lutando contra o TAV, são lutas inspiradoras, que devíamos nos espelhar.

Como diz um slogan na Espanha e na Itália: “Paremos o TAV!” “Paremos a mega-maquina da destruição!”

Decrescimento sim! Desenvolvimento não!

Viva os pés! Viva a bicicleta! "

El Pececito Chuva de Fogo

agência de notícias anarquistas-ana

Vai passando um rio,
murmurando pras barrancas
seu andar macio.

Reneu Berni

Anónimo dijo...

Se este e o progreso que se nos vai traer aos que cada dia temos que levantarnos para romper o lombo eu repito:
Prefiro o chu-chú.

Anónimo dijo...

suso, un espectáculo penoso, pense que esto era otra cosa, y que tu serías mas paciente y educado.

Anónimo dijo...

Bueno e chegados a este punto onde uns manifestanse en contra do progreso, do desarrollismo capitalista e outros que prefiren a via do "eu paso porque van facer o que eles queiran" (hai máis outros están a favor e outros tamén pero cuestionan o trazado proxectado- porque me pasa por unha leira e partema en dous cachos?-). Ben os que están a favor non me interesan porque o teñen máis ventaxoso para o que nos ocupa a continuación que sería preguntarnos: Bueno e que maneiras de loita podemos aplicar para evitalo ou polo menos crear na xente un espíritu de mala conciencia? Debemos ir máis alá da simple manifestación- concentración?
Bueno en definitiva actuacións e alternativas ao modelo calquera cousa que se aporte pode facer avanzar o debate senón todo carece de sentido... Combatamos a penumbra!!!

Compañeirx "un simple observador hasta el dia de hoy" o da boa educación é importante pero esa boa educación é a que nos levou ao típico "ser un hombre de provecho: sn saber y sin derecho" e ao "el señor es mi pastor". Non te quedes na observación participa, odia, ama, berra, exprasate como queiras, e veras como chegamos a conclusion de que esa boa educación solo che vai valer para que todo siga como estaba porque o rexeitamento da moralina murguesa non nos leva a ningún lado.Ou non tes máis curiosidade, ou acaso morreu a creatividade, onde vai? Ou resulta que somos todos un rabaño de borregos que necesitamos ser pastoreados?
Queda vida intelixente, mic mic? micmic!

Agardo respostas!!

Anónimo dijo...

Houbo un tempo en que as comunidades agrarias autoxestionaban os seus recursos: Deforstabanasterras para o arar e labrar común mantendo un equilibrio razonable entre as masas forestais que aportaban recursos enerxéticos- leña- e infraestructuras –construccións- e as terras de labor da comunidade. Os frutos do seu traballo repercutían no avance de toda a comunidade, do seu abastecemento, da súa autonomía alimentaria, do seu consumo enerxético,... e para iso abrían camiños e pontes sobre os ríos para facilitar este abastecemento que melloraban directamente a súa calidade de vida.
Anos despois o imperio romano encheu Europa de calzadas: “Tódolos camiños levan a roma” Estes camiños, centralizados en roma, non melloraron a súa calidade de vida senón que aceleraron o saqueo de inxentes cantidades de recursos (véxase Medulas e outras expotacións diversas) por parte do impero e facilitaban claramente a súa capacidade de dominio sobre o pobo.
Hoxe no S. XXI non é o TAV a moderna expresión de dominio e saqueo a que nos somete a nova clase domínante e privilexiada?
Aquelas comunidades agrarias tiñan unha necesidade e entre todos satisfacíana facendo aquelas infraestructuras. Os romanos ninguén lles pedían que fixeran as calzadas porque non eran as necesidades da poboación, ninguén as demandaba: O imperio tomaba a iniciativa, executábaas porque era unha necesidade propia: Saqueo e dominio sobre as provincias.
Non estamos ante un caso similar? Que hai detrás desa “necesidade” urxente de construír estas infraestructuras? Ou é que o tav é a moderna calzada, de saqueo e dominio, pero en versión “Alta velocidade”? Non sei vos diredes.

Perdón aos que se poidan sentir ofendidos por este comentario (calzados, romanos, romanas, indixenas,visóns, adoquíns en xeral, explotadores, a isabel ii e os seus descendentes, tamén a xulio cesar- xulio xa sei que non tiñas mala idea- e sobre todo aos que entonan ao unísono o "respeto pero non comparto", que llo digan a xenocidas como pinochet ou bush que causaron mortes a millares, por certo pinochet, onde queira que esteas, Respeto que mataras pero Non comparto o teu fusil).
Aportemos ideas XA e deixemos a moral victoriana para os salóns da burguesía.
Na barricada so se pode estar dun lado.

Anónimo dijo...

Houbo un tempo en que as comunidades agrarias autoxestionaban os seus recursos: Deforstabanasterras para o arar e labrar común mantendo un equilibrio razonable entre as masas forestais que aportaban recursos enerxéticos- leña- e infraestructuras –construccións- e as terras de labor da comunidade. Os frutos do seu traballo repercutían no avance de toda a comunidade, do seu abastecemento, da súa autonomía alimentaria, do seu consumo enerxético,... e para iso abrían camiños e pontes sobre os ríos para facilitar este abastecemento que melloraban directamente a súa calidade de vida.
Anos despois o imperio romano encheu Europa de calzadas: “Tódolos camiños levan a roma” Estes camiños, centralizados en roma, non melloraron a súa calidade de vida senón que aceleraron o saqueo de inxentes cantidades de recursos (véxase Medulas e outras expotacións diversas) por parte do impero e facilitaban claramente a súa capacidade de dominio sobre o pobo.
Hoxe no S. XXI non é o TAV a moderna expresión de dominio e saqueo a que nos somete a nova clase domínante e privilexiada?
Aquelas comunidades agrarias tiñan unha necesidade e entre todos satisfacíana facendo aquelas infraestructuras. Os romanos ninguén lles pedían que fixeran as calzadas porque non eran as necesidades da poboación, ninguén as demandaba: O imperio tomaba a iniciativa, executábaas porque era unha necesidade propia: Saqueo e dominio sobre as provincias.
Non estamos ante un caso similar? Que hai detrás desa “necesidade” urxente de construír estas infraestructuras? Ou é que o tav é a moderna calzada, de saqueo e dominio, pero en versión “Alta velocidade”? Non sei vos diredes.

Perdón aos que se poidan sentir ofendidos por este comentario (calzados, romanos, romanas, indixenas,visóns, adoquíns en xeral, explotadores, a isabel ii e os seus descendentes, tamén a xulio cesar- xulio xa sei que non tiñas mala idea- e sobre todo aos que entonan ao unísono o "respeto pero non comparto", que llo digan a xenocidas como pinochet ou bush que causaron mortes a millares, por certo pinochet, onde queira que esteas, Respeto que mataras pero Non o comparto).
Aportemos ideas XA e deixemos a moral victoriana para os salóns da burguesía.
Na barricada so se pode estar dun lado.

Anónimo dijo...

Sintoo "simple observador".Son impaciente e maleducado.Sobre todo o primeiro día de curro despois das vacacions.
Con esto termino as miñas intervencions e deixo paso a os participantes que están aportando para o debate.
Saude aos compañeiros e a por eles que son poucos e cobardes.

Suso.

Anónimo dijo...

Acaba de aparecer este comentario noutra bitacora de Betanzos:

Quero aproveitar esta bitacora, có permiso da administradora, para acusar de censores, fascistas, maleducados, por ir en contra da liberdade da expresión, aos do Ateneo do libre pensamento, máis ben pensamento único, pois por opinar distinto deles (eu coido que son unha secta e calquera día farán un disparate), despedironme do seu blog. Eu era o único que discrepaba e acusaronme, acosaronme, insultaronme ata que me prohibiron escribir máis.
Coido que son xente de extrema esquerda e parecenme bastante fanáticos, ainda andan có da loita obreira, con Marx, o capitalismo, o progreso, en fin loitas xa superadas por calquera persoa normal de esquerdas. Aviso a navegantes, non vos metades con eles, pois desconfío de como poden ser as suas respostas levadas ao límite. Quen quera ver os meus escritos, aparecen se non os borraron, firmados por LCD. Non falto a ninguén, non insulto, simplemente opino distinto e por elo, no blog do libre pensamento me botan fora. Non é necesario que faga mención ás dictaduras de esquerdas tan maléficas coma as de dereitas, pois aqui tedes o exemplo dunha mini dictadura de esquerdas.
O Ateneo do libre pensamento.
Os seus membros van de esquerdas, de progres, de ecoloxistas, antisistema, etc., pero despois vendense aos cartos e aos beneficios do sistema como o que máis.
L.C.D.

Pois non. Non borramos os teus comentarios e incluso poñemos o que falas de nos por outros lados.
Pobriño.

Anónimo dijo...

e agora despois de ir de victima volva a falar de nos na mesma bitacora.....
"O anonimo que califica ao libre pensamento como algo de izquierdas creo que non e moi obxetivo i decindo que non me botaron fora, ainda menos. ¿O abur de Suso non che di nada?.
Suso, xa que non me deixas escribir no teu blog-secta tipo Waco, non somos poucos nin cobardes, xa volo deixaron claro no 36. "Viva la muerte". Otto Mas, eu a tí si que te aprecio, ¡non sabes canto!. Si che tocou ser probe vai rañala, como tí dis, por eso eres un anarquista radical, si foras fillo de Amancio Ortega defenderias outras posturas ti máis os teus colegas do rancho de Waco do pensamento único. Non fagades tonterias, la vida es bella..."
L.C.D.

Vaise delatando polo que parece.Resulta que ao final era o mesmo LCD que decía non ser.Un provocador fascista.

Anónimo dijo...

Ideas concretas contra o TAV.
-Espallar informacións sobre as consecuencias dos TAV xa feitos i en uso.O máis concretas e sinxélamente expresadas.
-Estudar o nivel de sensibilidade que hai ante este tema , así como ante outros.O medio áis axeitado é a enquisa.
Pode haber máis,é pódense estudar.
Otto Más .

Anónimo dijo...

Existen xa colectivos organizados de moi diferente "pelaxe".Eu creo que deberiamos ver que cousas teñen feito para ver de imitalas ou no caso de ser erroneas, correxilas. Poño como exemplo a Coordinadora contra o TAV no Pais Vasco.
Aquí cerca temos unha coordinadora en Cambre, en principio contra o actual trazado, pero é un lugar onde poderiamos facer chegar as nosas ideas,dun xeito máis facil que onde ven o AVE como un avance no seu benestar. Son cousas para falar.
Suso.

Anónimo dijo...

Existen xa colectivos organizados de moi diferente "pelaxe".Eu creo que deberiamos ver que cousas teñen feito para ver de imitalas ou no caso de ser erroneas, correxilas. Poño como exemplo a Coordinadora contra o TAV no Pais Vasco.
Aquí cerca temos unha coordinadora en Cambre, en principio contra o actual trazado, pero é un lugar onde poderiamos facer chegar as nosas ideas,dun xeito máis facil que onde ven o AVE como un avance no seu benestar. Son cousas para falar.
Suso.