Unha vez que vemos que o debate anterior empeza a ser reflexo dunha sociedade desmovilizada e sen ideas, por non dicir infantil, e de que para algúns non facemos máis que "facerlle o xogo a dereita", seguimos pois introducindo temas para debate. Agora aproveitando un articulo dun diario tan de "esquerdas e tan desligado do mundo empresarial" como é El Pais.
Aos nosos "amigos" dos comentarios anónimos invitamoslles tamen a que opinen, pero primeiro pedimoslle que o lean (algo de pedagoxía gratuíta).
Esta vez o escrito nón parece que sexa do Isidro ese, que tanta "mala influencia" parece ter sobre o Ateneo. Pedimos excusas se o tema escollido non da para "marujeos betanceiros".
Los salarios pierden frente al capital
ANDREA RIZZI - El País - 08/07/2007
La parte de la tarta de la riqueza que le toca al trabajo en las economías desarrolladas se va reduciendo desde hace dos décadas, según un reciente estudio del FMI. El fenómeno es general, pero en España se produce a un ritmo más rápido que en las principales economías europeas y en Estados Unidos, según datos de la UE y de la OCDE. A pesar de los millones de empleos creados en los últimos años, el trabajo en España -asalariado y autónomo- ha reducido su cuota en la renta nacional desde el 62% de 1992 al 54,4% de 2005. En la UE-15, el declive ha sido más leve, desde el 61,6% al 57,6%. Sólo en Italia el descenso fue más marcado que en España.
ANDREA RIZZI - El País - 08/07/2007
La parte de la tarta de la riqueza que le toca al trabajo en las economías desarrolladas se va reduciendo desde hace dos décadas, según un reciente estudio del FMI. El fenómeno es general, pero en España se produce a un ritmo más rápido que en las principales economías europeas y en Estados Unidos, según datos de la UE y de la OCDE. A pesar de los millones de empleos creados en los últimos años, el trabajo en España -asalariado y autónomo- ha reducido su cuota en la renta nacional desde el 62% de 1992 al 54,4% de 2005. En la UE-15, el declive ha sido más leve, desde el 61,6% al 57,6%. Sólo en Italia el descenso fue más marcado que en España.
El fenómeno se debe a que la parte de la tarta del trabajo crece, pero a un ritmo inferior a la del capital. En España, la tendencia se agudiza por la gran cantidad de empleos precarios y con bajo sueldo creados en los últimos años. Esos puestos han hecho que el sueldo medio real haya retrocedido en España un 4% entre 1995 y 2005, situándose en unos 20.000 euros brutos anuales. Es el único caso de retroceso en el seno de la OCDE.
Alcanzada la histórica cifra de 20 millones de ocupados, los analistas indican que el reto para España es mantener bajo el paro, reduciendo la precariedad y aumentando la productividad. "Globalización y progreso tecnológico producen bienestar y parte de esa riqueza va al trabajo", observa Florence Jaumotte, economista del FMI. "Pero el capital se está beneficiando con mayor intensidad. Es importante estar atentos a este fenómeno, que puede generar frustración entre los trabajadores y debilitar el respaldo a la globalización. Un proceso que, de pararse, dañaría a todo el mundo", dice Jaumotte que, con otros cuatro expertos, analizan para este periódico cuatro puntos clave de ese desafío.
Alcanzada la histórica cifra de 20 millones de ocupados, los analistas indican que el reto para España es mantener bajo el paro, reduciendo la precariedad y aumentando la productividad. "Globalización y progreso tecnológico producen bienestar y parte de esa riqueza va al trabajo", observa Florence Jaumotte, economista del FMI. "Pero el capital se está beneficiando con mayor intensidad. Es importante estar atentos a este fenómeno, que puede generar frustración entre los trabajadores y debilitar el respaldo a la globalización. Un proceso que, de pararse, dañaría a todo el mundo", dice Jaumotte que, con otros cuatro expertos, analizan para este periódico cuatro puntos clave de ese desafío.
14 comentarios:
Desde cuando los salarios han sido altos?
Que yo recuerde los asalariados siempre hemos estado bastante puteados, pero por lo menos ahora si tenemos trabajo, cosa que antes no pasaba.
Otra cosa es por ejemplo, la vivienda que ha subido a lo bestia durante unos años y ahi si que tendría que haber invertido el estado para evitar la especulación, tomando medidas drásticas y no con la tontería que están haciendo.
De unos años para aquí ha aumentado la clase media ¿alguien lo discute? y en mayor o menor medida todos estamos beneficiandonos de esa globalización. ¿quién se compra un traje 300 euros mas caro que está hecho en españa? o prefiere ir a zara que se puede comprar a bajo precio. la electrónica, la ropa, los viajes, la comida, todo está más barato. En el fondo todos tenemos culpa de que se produzcan esta globalización. Perdón, pero yo escapo del comunismo. Tiene que haber un capital inversor, eso si, con unas medidas de control para evitar la especulación. Pero tiene que haber un capital fuerte.
Xa hai un capital fortísimo.. e así nos vai.
Si o capital é forte, presiona para que as medidas de control ( utópicas as máis das veces), sexan inexistentes ou mínimas.
Delphi pírase, por exemplo.O Estado, que lle puxera " a huevo" a implantación, quédase coas instalacións, e paga 45 dias por ano currado a cada membro da plantilla.E decir, que unha empresa forte e consolidada no mercado usa a un Estado, acumula capital, vaise para zonas donde hai mellores condicións de explotacion e valorización, e sae · de rositas de todo o mogollón. En fín.Mais claro , imposible.
Non é o Estado quen controla ao capital, senón ao revés. A globalización tan nomeada non é máis que un paso adiante no esforzo e na presión dos grandes capitáis para que os Estados baixen a suas medidas de regulación... comenzando polas sociáis.O liberalcapitalismo é , como alñgúins sinaln " capìtalismo con turbo e apisonadora".
O ARTIGO É revelador.
Otto Más.
Que os socialistas soen argumentar que, no sistema capitalista, o
traballador ten que ser protexido; se non, o desamparado obreiro sería
subiugado i esclavizado po-lo todopoderoso capitalista. A misión do Estado non pode ser outra que balancear o desequilibrio do poder entrambas partes. Así pois, sin inxerencias estatais, coma o salario mínimo ou a negociación colectiva, a desprotección do proletariado provocaría que os salarios fosen virtualmente cero.
A esquerda descoñece os principios económicos máis fundamentais cando realiza tales afirmacións. Nin os capitalistas explotan ós traballadores, nin os salarios se reducirían a niveis de subsistencia no caso de que o intervencionismo estatal desaparecera.
¿Qué é un salario?
Pensemos nun home do agro. Se o que cultiva tarda tres meses en dar froito,
serálle necesario ter aforros que lle permitan sobrevivir durante ese
tempo. É evidente que ó fin do período o agricultor quedará có
100% da sua producción. Agora ben, esta producción ¿cabe entendela coma un
beneficio ou como un salario?
Ainda quizá alguns clasifiquen ó agricultor coma traballador, se temos presente a difinición de beneficio (o exceso de ingresos sobor dos custos)veremos que, a diferencia do que opinaban Adam Smith e Karl Marx, a renta de
aquél non é un salario, senon beneficio puro: incurre nuns custos (especialmente de oportunidade) para obter uns ingresos que os superen.
Supoñamos agora que noso agricultor decide xubilarse ó cabo de 20 anos, e que en lugar de ir consumindo os seus aforros prefire contratar a outro individuo para que traballe por él na sua horta. Só neste caso aparecerá a renda do salario. Así, o salario queda definido coma o precio pagado po-lo capitalista a cambio do alquiler dos servicios doutra persoa.
O noso agricultor terá que compartir unha parte dos seus beneficios có traballador; a este anaco chamaremoslle "salario". Non só eso: ademáis, deberá
aboarlle o salario antes de que a producción madure. Non será necesario que o traballador espere os referidos tres meses: o empresario otorgaralle o seu anaco
con cargo ós seus aforros. É dicer, o capitalista adianta o salario ó traballador antes de obter os beneficios.
Os salarios, pois, non son máis que unha porción do beneficio. Non cabe afirmar que o capitalista non explota ó traballador apropiándose do seu salario, como
afirman os marxistas. Non existe plusvalía: o salario é unha minoración das ganancias empresariais puras; e, sobor de todo, é froito dun acordo voluntario entre as partes e beneficioso para ambas. No caso contrario, nin un nin o outro
huberano asinado.
¿Cómo se determina o salario?
No principio, o salario ten un límite máximo: os beneficios esperados na producción. Xa que os salarios son una porción do beneficio, difícilmente
poden superalos. Nembargantes, se nos fixamos detidamente veremos que esta apreciación non é exacta. Dixemos que o capitalista adianta o salario ó traballador, po-lo tanto o límite máximo non pode ser o beneficio total.
Ó adiantar o diñeiro en tres meses, o agricultor deixa de percibir un interés
po-los seus aforros. Noutras verbas, se o capitalista pagara o 100% do beneficio esperado en conceito de salario sufriría un custo po-lo interés deixado de percibires: namentres que o traballador cobraría hoxe todo o beneficio, o agricultor non disporía dese diñeiro ata pasados tres meses (durante os que non percibirá interés). Neste senso, o límite máximo do salario do traballador é o beneficio esperado, descontado po-lo interés; o, dito en verbas máis técnicas, a productividade marxinal descontada do trabajador (esto é, o valor presente do froito futuro do seu traballo).
Esto é válido tanto para o primeiro traballador coma para os sucesivos. O capitalista contratará a un novo traballador cando considere que os beneficios
esperados se incrementarán por riba do seu salario; é dicer, novamente, o límite máximo virá dado po-la sua productividade marxinal descontada.¿E cál é o límite mínimo? Para averigualo engadamos outro suposto ó noso
exemplo. Imaxinemos que o traballador do agricultor cobra un salario de 500 euros; mentres, outro traballador da finca do lado percibe 300 euros por unha laboura igual. Se o agricultor cree que éste é capas de proporcioar o
mesmo rendimento, contrataráo por un salario lixeiramente superior (poñamos 310 euros) e despedirá a aquél. Así, podemos dicer que o límite mínimo do salario ven determinado po-la remuneración máis baixa de entre aqueles
traballadores que o capitalista cree que van a proporcioarlle un mesmo servicio. Ou, dito máis técnicamente, o salario do traballador marxinal.
Entre estes dous límites, productividade marxinal descontada e o salario do traballador marxinal,fixaranse os salarios.
O papel do capital
Teño que referime brevemente ó papel do capital. Xa dixen que os empresarios tenrán que adiantar o salario ós traballadores con cargo ós aforros. Po-lo tanto, a duración do proceso productivo quedará constreñida po-las disponibilidades de aforro. Se, por exemplo, un capitalista dispon de 10.000 euros e cada mes ten que pagar 1.000 ó seu traballador, o período de producción non poderá ser superior a 10 meses. No caso contrario, o empresario atoparase en suspensión de pagos e non poderá pagar ó traballador.
No comenzo, pois, parece convinte que os períodos productivos non sexan demasiado longos; canto máis curtos, mellor. De todos xeitos, ésta é unha idea primaria i equivocada, xa que dase a circunstancia de que a maior duración do proceso productivo, maior productividade. Por exemplo, se antes de escomenzar a cultivar o traballador adicarase a fabricar un tractor, o período productivo
incrementaríase (po-la construcción do tractor), pero a producción final
tamén sería máis grande.
Así pois, ainda que sería preferible que os períodos productivos foran moi duradeiros, éstos veñen limitados po-la cantidade de aforros.
Por qué o capitalismo enriquece ó traballador?
Despois desta exposición será máis sinxelo entender de qué xeito
contribue o capitalismo a enriquecer ós traballadores. Baixo o sistema capitalista o capital volvese cada ves máis abundante con respeito ó traballo.
É dicer, o traballo volvese relativamente máis escaso con respeito ó capital.
Esto traducese en dous efectos sobor dos límites de determinación dos salarios. En canto ó límite máximo, hai que ter presente que o incremento do capital (esto é, dos aforros) permite extender o período productivo e, po-lo tanto, os beneficios. Si esto é así, o límite máximo na determinación
dos salarios aumentará (canto maior sexa a productividade marxinal descontada do traballador, maior poderá se-lo seu salario). No noso exemplo, se a producción do traballador pasa de estar valorada en 10.000 euros a 20.000, o salario máximo a que éste poderá aspirar agora será o valor presente dos 20.000 euros.
En canto o límite mínimo, esto é, o salario do traballador marxinal, tamén se verá sometido a incrementos. Canto máis abundante sexa o capital, maior será a productividade de toda-las ocupacions da sociedad. Así, os perceptores de salarios máis baixos verán incrementada a sua remuneración, o cal, ademáis,
servirá para incrementar o límite mínimo do resto de traballadores.
Trasladándó a noso exemplo: se o traballador da finca do lado pasa a
cobrar 350 euros, en lugar de 300, o salario do traballador da nosa horta ubicarase entre 350 y 500 (e non entre 300 y 500, coma antes). É dicer, o traballador gañará poder de negociación.
No só eso: supoñamos que, por esa misma acumulación de capital, os
beneficios na nosa finca, ó introducires un novo traballador,incrementaranse
en 400 euros. Queda claro que estaríamos dispostos, neste caso, a contratar ó traballador do campo veciño ofrecéndolle unha cantidade que se ubique entre 350 e 400 euros. Po-lo tanto, ou ben o outro agricultor lle paga máis de 400 euros ou, finalmente, contrataremo-lo nos.
Vemos, pois, que baixo o sistema capitalista ambos límites, máximo e mínimo, tenden a expandirse, e así tamén o salario (en tanto hase de conter necesariamente entre eses dous límites).
Conclusión
Baixo o sistema capitalista (caracterizado precisamente po-la acumulación de capital) o traballo vaise volvendo relativamente máis escaso con respeito ó capital. Esto siñifica que a sua utilidade –e po-lo tanto o seu salario– é cada ves maior. Canto maiores sexan os seus usos alternativos e maior sexa o valor de éstes, máis elevada será a remuneración do factor traballo.
Aa crítica da esquerda carece por completo de fundamento. Só un sistema basado na propiedade privada e a iniciativa empresarial é capas de incrementar o nivel de vida dos traballadores.
As políticas intervencionistas son do todo pérfidas e dañinas para o interés dos traballadores. É dicer, coma sempre, a esquerda reprime a quen di defender. Nada novo baixo o Sol.
Fdo.: L.C.D. (Betanzos)
Pois esta ultima teoría vas ter que explica un pouco máis porque no mundo no que vivo eu,non é o conto desta maneira.
¿Podes explicarme de novo como gracias a acumulación de capital os salarios aumentan?
¿Podesme exlicar porque a miña empresa aumenta beneficios ano tras ano un 23%, e os salarios non aumentan máis do 3%?
Se cadra estou equivocado. En canto a intervención estatal, ata poderiache dar a razón,se me explicas porque o capitalismo privado e o capitalismo de estado se levan tan bén, o mellor dito se diferencian tan pouco.
Das esquerdas que ti falas, deben ser a dos paises que ainda que se chaman comunistas xogan o mercado e coas plusvalias do traballo. Ou son as esquerdas das que ti falas os recambios socialdemocrata que ten o Capialismo cando ten que dar unha alternativa controlada aos partidos conservadores?.
¿De que esquerdas nos falas?
Suso
L.C.D. aparece moito no blog socialista María Balteira (de AL), e nun papel caricaturesco que parece deseñado no "Manual del buen Facha" ou nunha colección humorística ou de viñetas. Merece o valor que ten, e os demais podemos dedicar o tempo a outras cousas.
Saudos.
Perdona pero no es de AL
O capitalismo enriquece ós traballadores. Non só a teoría económica me permite darnme conta delo: a historia ilustra o continuo incremento do nivel de vida das masas. Os pobres de hoxe en día, en Occidente, viven mellor que os faraons do Antergo Exipto. Pensa somentes na auga corrente, a lus elétrica, o frigorífico, a lavadora, o automóvil, o teléfono ou a televisión. Ningun destes "luxos" estaba a disposición dos grandes monarcas do pasado, namentres que hoxe asumimolos coma dados. O capitalismo non sóio sentou as bases económicas e intelectuais para que tales invencions tiveran lugar, senon que, sobor de todo, multiplicou a sua cantidade e as xeralizou para as masas de consumidores, entre os que se atopan os traballadores. Esta favorabel evolución do benestar dos traballadores xa debería constituir unha razón de peso para que deixara de relacionarse o sistema capitalista cá inmisericorde explotación do obreiro. Pero ademáis o círculo do disparate completase se temos en conta que moitos seguen considerando ó socialismo coma a vangardia proletaria, o motor do progreso das clases traballadoras. Como evidencia, as políticas intervencionistas do socialismo son do todo hostís ós intereses do traballador. En concreto, en duas das suas políticas estrela: o salario mínimo e os custos do despido.O salario mínimo (SMI) condea a moitos individuos ó mínimo benestar. Fai algún tempo o Instituto de Estudos Económicos auguraba un incremento do desempleo en España si o SMI ascendía a 600 euros. Nun principio, a opción de que o Governo vaia incrementando o SMI parece atractiva: as clases baixas (as perceptoras) cada ves obterán un maior soldo, o cal mellorará a sua situación. En realidade, como xa che expliquei, o salario queda determinado entre duas márxes: a productividade marxinal do traballador (é dicer, o valor do que produce) i o salario marxinal (o salario que percibe o último traballador que permitiría substituilo).Ó incrementarse o salario por decreto, pois, poden suceder tres cousas: que supere o límite superior, que se quede entrambos ou que esté por debaixo do inferior. No primeiro caso os resultados son letais. O Governo impón ó empresario que pague ó traballador máis do que éste produce. Imaxina que tés contratada a unha persoa e que estimas que a sua contratación che reporta uns ingresos de 1.000 euros. Non obstante, o Estado mandache que lle pages 1.100 en conceito de salario. ¿Seguirías contratándó? Resultache máis rendabel despedir ó traballador que acumular pérdidas mensuales de 100 euros (ou simplemente non o contratarás dende o comenzo). Po-lo tanto, a primeira posibilidad é que o salario mínimo arrastre ó paro ó trabajador. No segundo caso o traballador pode sair beneficiado a curto prazo, pero a costa de perxudicar gravemente a outros obreiros. Imaxina que un traballador lle reporta ó empresario uns ingresos de 1.000 euros. Nembargantes, éste sabe que pode substituir en calqueira momento a aquél por outro individuo que traballe na empresa veciña e que cobra 500. Por elo mismo, como xa che expliquei, o empresario non pagará máis de 500 euros ó trabajador, ainda cando lle reporte uns ingresos de 1.000. Supón agora que o Goberno fixa un salario mínimo de 700 euros. Nese caso, o traballador da empresa veciña será despedido (xa que o SMI superará a sua productividade marxinal) e a remuneración do noso traballador subirá ata 700, xa que ó empresario lle segue resultando rendabel contratalo (pois lle proporcioa uns ingresos de 1.000 euros). Eiquí, pois, o salario mínimo cebase cás clases máis baixas e menos cualificadas. Alguns traballadores ven incrementado o seu salario, pero outros quedan relegados ó paro permanente. Por último, no caso de que o salario mínimo se sitúe por debaixo do límite inferior, os seus efectos serán nulos. Si eu cobro 1.000 euros i establecen un salario mínimo de 200 non hai repercusión algunha. Así pois, os efectos dun incremento do salario mínimo poderán ser dous: ou inutilidade ou nocividade. Ou é irrelevante (imaxina que en España se establece un SMI de un euro ó mes) ou é nocivo (beneficiará ós traballadores máis productivos a costa de destruir miles de postos de traballo).Tanto o PP como o PSOE acometeron inxentes subidas do SMI. Na sua opinión, os traballadores obtiñan un beneficio neto gracias ás sus políticas. E curioso, nembargantes, que ningun deles propuxera elevalo a, por exemplo, 1.500 euros. ¿E que o mesmo razoamento que se aplica ós 600 euros non serve para os 1.500? ¿E que acaso ocultan-nos que os incrementos do SMI acarrean sempre consecuencias indesexables?. E necesario recordar que quenes máis sufren este incremento son os individuos con menor experiencia e cualificación, esto é, xóvenes e inmigrantes. Como sempre, a esquerda ó lado dos máis débiles.
O despido debería ser libre. Tanto o empresario coma o traballador deberían ter o dereito a rescindi-lo contrato sin penalización algunha. No caso contrario pasamos a un réximen de semiesclavitude: ou ben o empresario podería obligar ó obreiro a traballar para él ou ben o traballador podería obligar ó empresario a pagarlle un salario.
Os partidarios de dificulta-lo despido afirman que, no caso contrario, a mitade dos traballadores do país terminaría na rua. E curioso cómo esta misma xente compatibiliza esta opinión cá de que o empresario explota ó traballador. ¿Cómo pode explotarse a quen acabas de despedir? Si o empresario se lucra roubando ó traballador parte da sua producción, ¿qué sentido ten o despido masivo de traballadores? ¿A quénes explotarían entón los empresarios? O certo é que os custos sobor do despido supoñen unha minoración do salario do traballador, dado que engaden un elemento de incertidumbre ó cálculo empresarial. O empresario, sen dubida, contempla a eventualidade de que o traballador non rinda tanto como agarda(ou de que se prodza un cambio na demanda dos consumidores que faga que esa ocupación deixe de ser rendabel) e, po-lo tanto, que teña que prescindir dos seus servicios.
En tanto o Governo penaliza ese error cós custos ó despido, o empresario
reducirá o salario do traballador para financiar o "custo extraordinario" que
lle suporá despedilo. Esto será tanto máis certo cando a fiabilidade do
traballador sexa escasa: os casos de falta de experiencia ou de baixa
cualificación. Novamente, xóvenes e inmigrantes sofren un maior desconto no seu
salario (dado que a incertidume con eles és maior).
Agora combina ambos efectos: supón que o desconto sobor do salario que
provocan os custos ó despido é tan grande que o soldo que debería percibir
un traballador sitúase por debaixo do SMI. ¿Qué sucederá nese caso?
Obviamente, que o empresario non contratará ó traballador. Máis paro;
especialmente, máis paro entre os eslabons máis débiles da sociedade.
Como ves, amigo Suso, si antes che demostrei cómo o capitalismo enriquece ós
traballadores, agora analiceiche a miseria de duas políticas típicamente
socialistas. No curto plazo, o salario mínimo i os custos ó despido supoñen un incremento do paro. Si esas políticas continúan perpetuándose (de xeito que os incrementos na productividade empresarial leven aparellados
incrementos do salario mínimo e dos custos ó despido), o paro tamén o
fará. A longo prazo, ademáis, estas políticas supoñen unha reducción na inversión empresarial e, po-lo tanto, unha menor capitalización, que se traduce nuns salarios máis baixos. A política laboral do intervencionismo, pois, provoca duas consecuencias nefastas para os traballadores: máis paro e menores salarios. Coido que nesto estamos dacordo.Neste senso, resulta inexplicabel que unha ideoloxía tan contraria ós intereses dos traballadores merecese o calificativo de "obreirista". A política laboral do Partido Socialista Obreiro Español non pode ser máis antiobreira. Pouco menos pode decirse do PP (autor no seu momento de frecuentes incrementos do SMI), salvo que, alo menos, non comete a desfachatez de considerarse obreiro.
Eso sí, por moi nefastas que resulten as políticas esquerdistas para toda a
sociedad, seguirán aplicándose con man de ferro a través da coacción
estatal. A gloria dos políticos é a ruina da sociedade. Tamén dos traballadores.
L.C.D.
LCD te estas contradiciendo, por que aqui hablas en gallego si dices en otro blog:
Al anónimo 19.12, lo siento pero, me cuesta entender el dialecto gallego, sobre todo escrito, no pretendo ofenderte, te pido por favor que te expreses en español para que me cueste menos leerte.
A ver, o es que tienes varias personalidades o eres un embaucador.
No tengo ningún problema en escribir en castellano, lo hago igual de mal o peor que en gallego, ainda que normalmente emprego o galego para falar cós meus amigos e coido que é o meu idioma (sobra dicer que non dialecto) pola miña condición de galego, pero entrariamos nun longo debate que non ven ó caso. Dito esto, aclarame o demáis porque coido que a derradeira ves que escribín noutro blog que non fose neste, ocurreu antes das eleccións, no de Blancolexitimo. Non sei nin quen es tí, nin por qué me acusas de contradecirme, de ter doble persoalidade e de embaucador, faltouche colgarme a morte de Kennedy. Pidoche por favor que teñas un pouco de sentidiño e te asegures das cousas antes de decilas en público. Non é que me importe moito pero según dis esto, dis outro disparate e xa quedo eu marcado para o resto da vida.
Sentidiño amigo,
Saudos LCD
Veña,veña. Incorrexibles visitantes dos blogs. Non entremos no debate esteril. Quen queira opinar que o faga. Agora temos un militante-defensor do Capitalismo. Ben. Esto vai animar o debate.Contradiccions ten moitas se comparamos estas, coas que escribe noutros blogs. Pero dereito , ten todo o do mundo a poñero o que queira. Agora ben, tambén ten que estar disposto a recibir as contestacións oportunas, que vainas haber , seguro.
Unha pequena cuestión. Mellor non facer comparación con outros momentos da Historia, xa que o progreso tecnoloxico, non ten porque estar vencellado a un modelo economico. E outro debate sería se todo o que chamamos progreso, é realmente progreso ou regresión. Eu reservome para máis adiante que ando liado.
Que siga o debate.
O Administrador do blog.
Sr. administrador, para min non se trata dun debate estéril, estáseme a acusar de escribir contradiccións noutros blogs. Repito que non sei por qué esta estrana acusación nin en que blogs escribo eu sin sabelo. De todos xeitos, si por seres un defensor do capitalismo oun si non lles gusta o que eu escribo discutanmo con ideas ou ben, diganme que me vaia pero non deste xeito sospeitoso e calumnioso, senon sentindó moito non voltarei a escribir no blog por propia iniciativa, grazas.
Un saudo, L.C.D.
Entrad en el blog de María Balteira. Hay una persona que firma como L.C.D. y que tiene un discurso totalmente fascitas.
Si no eres el mismo, alguien está suplantando tu personalidad.
O progreso tecnolóxico e a mellora dos elementos que concurren no medre da productividadde do traballo xenera o abaratamente da forza de traballo, en xeral.A relación de forzas capital traballo, operando sobre esta realidade económica, modula o proceso , pero sempre o beneficio global que perciben os capitaslistas medra a un ritmo superuio ao que perciben os traballadores.esto é o uqe , nóvamente poen de manifesto a notocia de "El Pais".
O mercado de forza de traballo presente unha realidade que é a do " exército de reserva" de parad@s e de subempregad@s.Este feito é unha potente ferramenta do capital contra as pretensións obrteiras de aumentar por riba do convinte o seu nivel asquisitivo, de dereitos, etc,etc.Estas son realidades socialmente visibles, e non conceptos carantes de veracidade.
Outro tema na suxeccción das clases obreiras é o do crédito, como xa sinalaba Marx. E unha posibilidade que se otorga meiante unha suxecciónm, unha condea férrea.
Ainda que fose certo o que dí LCD ( os salarios proveñen do beneficio empresarial), o sistema sería humánamente inxusto.Ecolóxicamente xa se ven os efectos do progreso da acumuilación de capital e poder capitalista.Nin o Estado , nin as leises, nin as reformas, serven para suprimir a inxusticia de base do sistema.Que uns dependan doutros para vivir mediante relaciós de suxección e de tiranía económica é moi fodido.Que a medida das cousas sexa o valor de cambio é todo menos armónico, xusto e digno.E unha cabronada $uperior.Imposición económica na que se basean as outra existentes.
Unha empresa pecha, o capital levanta anclas... e os curritos, a foderse.Si é que se quexan de vicio!.Alguén que busca traballo escoita : " eche o que hai, ou o colles tí ou hai ducias esperando..", e se quexa de vicio!.
!haiche moit@s resentidos!
En fin...
Saude, e a pensar .Otto Más
Estimados debatidores, acabo de entrar na páxina de Balteira i efectivamente teño que recoñecer que é lóxico que, a quen se viñera movendo por estes dous foros, non sei se hai algún outro foro máis afectado, lle producira unha confusión, o que se chama vulgarmente unha palla mental, ver escritos tan dispares cá misma firma. Agora comprendo as acusacións contra min pero sego a dicer que eu escribín no foro de A Outra Mirada. Non sei se a persoa que escribiu na Balteira me copiou a firma ou todo esto e pura coincidencia. Quero aclarar que LCD, para min ten un siñificado que non podo aclarar. A verdade que as probabilidades de suceder algo coma esto deben de ser de unha entre varios millóns, pero tamén é asi na primitiva e máis lle toca a alguén. De seguido penso entrar no blog de balteira i deixar unha mensaxe para ver si a persoa que alí firma como Lcd ten inconvinte en muda-la sua rubrica, en caso contrario non terei eu problema algún en facelo, para desfacer esta confusión e seguer ó noso que é o debate económico (polo menos é o que me interesa a min).
Saudos, L.C.D.
Publicar un comentario